Solliciteren – hoe het ook kan

Een baan vinden in deze tijd van digitale revolutie is een behoorlijke kluif. Onze banen liggen niet meer voor het oprapen. Waar er vroeger drie mensen op een functie solliciteerden, zijn het er nu al snel 300. En dus is gewoon solliciteren met een motivatiebrief en je CV niet meer voldoende. Je moet vernieuwend zijn en opvallen om überhaupt in aanmerking te komen voor een gesprek. Desalniettemin zorgt dezelfde digitale revolutie er ook voor dat we veel meer middelen tot onze beschikking hebben om een unieke sollicitatie neer te kunnen zetten. We weten alleen soms nog niet precies hoe we dat moeten vormgeven, omdat het nog nooit gedaan is. Daarom deel ik hier, ter inspiratie, mijn sollicitatiemethode bij een van de populairste bedrijven om te solliciteren van dit moment: Coolblue.

Een banaan op een fietsje

Herinner je hem? Die vacature van Coolblue met de banaan op het fietsje? De vacature voor praatjesmaker alleen al is leuke content. Op een woensdag in oktober zie ik hem voorbij komen en ik besluit er werk van te maken. Er is alleen één heel groot nadeel aan deze vacature: ik ben niet de enige die het een toffe functie vind. Met mij ongeveer half schrijvend en contentmakend Nederland.

Mijn radaren gaan lopen. Want ik moet eruit springen. Wat te doen? In de twee dagen die daarna volgen, passeren de meest rare ideeën mijn gedachten. Blauwe pakjes, met een bananenpak langs het hoofdkantoor gaan, of fietsend in een bananenpak een ballenbak in rijden. Maar uiteindelijk besluit ik iets heel anders te gaan doen.

De essentie van sociale media

Ik besluit terug te gaan naar de essentie van sociale media. Het is tenslotte een vacature voor iemand die zou moeten weten hoe het werkt op online gebied, dus waarom niet proberen om te laten zien hoe social media in mijn beleving werkt?

Kijk, ik denk dat de kracht van social media ligt in een echte verbinding hebben. Verbinding met je doelgroep, door echt en oprecht te zijn. Ik geloof niet in alleen maar het leuke, flauwe humor en oppervlakkige, maar oh-zo-likable content. Dat is slechts één onderdeel van alle stappen die je zet op een echt sociaal medium en die vergeten we nog wel eens.

Social media, zeker op het gebied van personal branding, zijn pas echt sociaal als ze jou in totaliteit laten zien. Daar horen je overwinningen, je kleine onhandigheden, je gekke ideeën en je struikelpartijen bij. Net als je twijfels, je strubbelingen en je moeilijke momenten. Want dat, en alleen dat allemaal samen, maakt jou tot wie je bent.

In bedrijven werkt dit in mijn visie min of meer hetzelfde. Een bedrijf is geen persoon, het zijn de mensen erachter die het bedrijf maken tot wat het is. Met allemaal hun eigen dingen, hun eigen manieren van werken en hun unieke kwaliteiten. Maak daar op gepaste wijze gebruik van. Benadruk de mensen die je bedrijf maken tot wat het is. Op die manier creëer je een band met je doelgroep en leg je een sterke, langetermijnverbinding.

Je netwerk inzetten als persoonlijke ambassadeurs

Na wat ik je net verteld heb, voel je het misschien al aan komen: ik ga proberen om mijn netwerk in te zetten om mij aan te raden bij Coolblue. Dus de band die ik met deze mensen heb opgebouwd, inzetten op een effectieve manier. Geen idee of het gaat lukken, maar hoe leuk is het als de timeline van Coolblue straks vol staat met een stuk of tien mensen die al zeggen dat ik geschikt ben? Als ik dan mijn sollicitatiefilmpje verstuur, weten ze in ieder geval wie ik ben.

En zo start ik vrijdagochtend met het oprichten van de geheime Facebookgroep ‘Help mij mijn droombaan te krijgen’. Erin zitten mensen die óf vanuit zakelijk perspectief, óf vanuit vrienden, óf vanuit mijn netwerk komen. Een mooi mengelmoesje van potentiële ambassadeurs. Om elf uur ’s ochtends start ik met de oproep.

“Wat hierna gebeurt, blaast je omver”

Je kent ze wel toch? De foute titels van artikelen op platforms als Mashable en Upworthy, die pretenderen je omver te blazen, maar niet eens je haar een beetje laten wapperen als je ze leest? In dit geval is het bij mij wel echt van toepassing en ben ik letterlijk rond het middaguur omver geblazen in mijn stoel.

Want wat gebeurt er? Binnen vijf minuten na het oprichten van de groep komt de eerste aanbeveling al binnen. En vanaf dat moment gaat het vanzelf, in een kettingreactie. Ik weet niet of dat komt door de eerste starters, doordat het meteen goed opgepikt wordt, of door het idee van samen werken naar een ‘goed’ doel. Maar hoe dan ook, de mensen worden enthousiaster en gaan meer dingen bedenken.

Zo gaan ze op andere creatieve manieren een aanbeveling doen. Via de Facebook-pagina is nog maar één van de opties, want ook via het aanbevelingsformulier worden er flink wat mails verstuurd. Er zijn zelfs mensen die via LinkedIn eindbaas Pieter Zwart benaderen.

Ik verwachtte een stuk of tien, misschien na een kleine week vijftien, kleine berichtjes met iets in de trant van “Voor die vacature moeten jullie Annemarie hebben”. Maar in plaats daarvan krijg ik alleen al op vrijdag 25 uitgebreide aanbevelingen waarom ik de geschikte kandidaat zal zijn voor de functie. Hieronder zie je een selectie van de leukste.

Klik op de afbeelding voor een grotere weergave.

De kunst van het stoppen

Sjors en zijn collega’s bij Coolblue, de praatjesmakers, worden een beetje gek. Zij hebben opdracht gekregen alle sollicitaties voor functies via HR te laten lopen en dus wordt dit steeds aangeraden. Het standaard antwoord verveelt ze zelf ook en ze worden toch best wel nieuwsgierig naar mij. Kijk, het werkt: de praatjesmakers van Coolblue bekijken mijn LinkedIn!

Op zondagmiddag heb ik inmiddels 41 uitgebreide aanbevelingen binnen. Ik kan je vertellen, dit weekend deed gekke dingen met mijn zelfvertrouwen. Ik raak er bijna een beetje emotioneel van. En aangezien ik bovendien niet wil dat het écht vervelend wordt voor de medewerkers van Coolblue, besluit ik er na twee dagen een stop op te zetten.

Het sollicitatieproces gaat verder

Maar nu moet ik het zelf doen. Ik besluit mijn CV te uploaden en het bestand met de aanbevelingen. En natuurlijk zal ik solliciteren met een filmpje. Maar: Wat zal ik zeggen? Want eigenlijk is alles al gezegd. Vanuit alle overweldigende aanbevelingen, kan ik zelf niet zo veel meer toevoegen. Ik besluit een kort filmpje te maken, waarin ik toegeef dat ik deze actie zelf gestart heb. Het filmpje zie je hier:

En aangezien er zoveel mensen zijn die mij zo ontzettend gesteund hebben, besluit ik de stand van zaken maar gewoon te blijven delen in de groep. Het filmpje deel ik, de concepttekst deel ik, ik krijg feedback en op woensdag verstuur ik het filmpje dan toch echt naar Coolblue.

Spannend! Wat zullen ze er van vinden? Zullen ze me vervelend hebben gevonden, zullen ze het juist leuk hebben gevonden, wat zullen ze al over mij weten?

Ik mag op gesprek komen!

Nadat mijn LinkedIn-profiel inmiddels door een aantal mensen van HR en een aantal praatjesmakers bekeken is, krijg ik een week later een telefoontje. Ik mag op gesprek komen! En natuurlijk deel ik dit met de mensen die dit mede mogelijk gemaakt hebben, in de groep:

In de tijd daartussen word ik op allerlei manieren gesteund. Ik krijg berichtjes in de groep met succeswensen en ook via privéberichten word ik ontzettend aangemoedigd. En na nog een aantal snelle tips van mijn ambassadeurs op de vroege ochtend, is het tijd om het gesprek te hebben.

Het gaat goed. We hebben een vrij ongedwongen gesprek, waarin ze vertelt hoe leuk ze de actie vindt en meteen vraagt of er ook allemaal mensen voor de deur komen staan als zij mij niet aannemen. Ik antwoord hierop dat ik niet voor de gevolgen kan in staan. We bespreken nog wat meer en het hele verhaal van het gesprek deel ik natuurlijk opnieuw in de groep.

Alle mensen zijn weer enthousiast, de steun is weer fantastisch, ik krijg een heleboel schouderklopjes. En nu is het wachten op de uitslag die binnen een week zal komen. Die iedereen superspannend vind en waarvan iedereen vindt dat een week veel te lang duurt.

Het vervolg van het sollicitatiegesprek

De uitslag van het gesprek komt maar niet. Na een week besluit ik dan zelf maar te mailen. Gelukkig, de reden is te overzien: de medewerkster met wie ik het gesprek had, is op vakantie geweest en had me voor die tijd nog geprobeerd te bellen. Daarna duurde het dus even.

Desalniettemin werd ik er niet heel vrolijk van. Dat het zo lang duurt, kan geen goed teken zijn. En ook dit deel ik in de groep, want tegenslagen horen erbij. Hoewel ik je wel kan vertellen dat ik dat wel een beetje lastig vind, omdat iedereen zich voor mij ingezet heeft. Zou ik ze straks voor niks hebben laten werken? Dat wordt me vast niet in dank afgenomen.

Maar niks is minder waar. Want ik krijg opnieuw allemaal goeie reacties. Succeswensen met het tweede telefoongesprek met de uitslag, oppeppers, opstekers, goede hoop houden en alles wat nog meer. Er worden filmpjes met inspiratie gedeeld en mensen verzekeren me dat ik positief moet blijven denken.

Maar de volgende dag word ik gebeld. Met het slechte nieuws. Slecht, want nee: ik ben niet door. De reden is ‘geen klik op het gebied van humor’.

De Facebook-groep ontploft

Dit moment vind ik heel lastig. Gek genoeg, niet eens zozeer door de uitslag van het gesprek. Misschien omdat ik al er op voorbereid was. Maar het lastige is dat ik nu iedereen moet vertellen dat alle moeite die ze gedaan hebben, voor niets is geweest. Dus ik neem even een paar minuten om al mijn moed bij elkaar te verzamelen. Goed, daar gaat ‘ie dan.

De Facebook-groep ontploft. Echt, binnen tien minuten, alsof ze allemaal zaten te wachten op de uitslag. Iedereen vindt het belachelijk en steunt mij. Er worden filmpjes van onder andere Jiskefet gedeeld over wat humor is en Coolblue heeft hierna een paar fans minder. Het is hartverwarmend om al de reacties te lezen en ik merk dat hierdoor de uitslag voor mij minder belangrijk wordt. Want dit, dit experiment en deze mensen, dit is eigenlijk wel heel mooi.

Er is iets ontstaan in die maand. Niet alleen bij mij, maar ook bij de mensen in de groep. Want bij het delen dat ik niet door ben, krijg ik de volgende opmerking in mijn reacties:

Onderscheidende manier om te solliciteren

Hoewel ik (door mijn grote gebrek aan humor) niet door ben, denk ik dat dit een effectieve manier kan zijn om te solliciteren. Om eruit te springen en je goed neer te zetten. Dit kan alleen als je weet dat je verbinding hebt met de mensen in je netwerk. En vooral, als je echt een band met ze voelt.

Solliciteren is niet meer een kwestie van je CV inleveren en een goede brief erbij doen. Hiervoor zijn er gewoon te veel mensen die op dezelfde functie azen. Wees onderscheidend, zoek waar je kracht ligt en zet die in om die droombaan te veroveren. En als je niet door bent, heb je misschien wel net zo’n verhaal te vertellen. Een verhaal waar je maanden later nog met een glimlach aan terugdenkt en je veel van geleerd hebt.

Coolblue, ooit gaan wij elkaar nog eens ontmoeten

Je las het misschien al even in de reacties van het laatste screenshot: ik heb natuurlijk nog even gephotoshopt. Ik kon het niet laten. Het voelde als een bedankje voor mijn ambassadeurs. Een klein stuk vermaak voor hen, omdat ze me zo ontzettend gesteund hadden. Coolblue, ooit gaan wij elkaar nog eens ontmoeten.