Mag ik je alsjublieft mijn geld geven: Credit Cards
Stel, ik wil je. Eindelijk! Je bent namelijk stoer, bijdehand en hebt status voor mij. Alleen, je moet goedkoop en makkelijk zijn, dat is mijn smaak nu eenmaal. Maar, ik vind het prima om maandelijks wat moeite voor je te doen, je te bekijken (online, dat dan weer wel) en ik wil je betalen (denk aan €15 tot €30 euro per maand, ik zei al dat ik goedkoop zocht). En hoewel ik je geen eeuwige trouw beloof, kun je uit ervaring weten dat ik je dus niet meteen na ons afgesproken jaar zal verlaten, als je doet wat ik wil. Totdat ik opnieuw wordt betoverd door een andere minnares met nieuwe gouden beloftes en verleidingen. Waarom, waarom wil je me dan niet? Waarom moet ik zoveel moeite doen, zolang zoeken om je te vinden? En ik wilde je nog betalen. Snik…
Bovenstaand stukje gaat (natuurlijk) over de aankoop van een credit card, over de online zoektocht van een gemakzuchtige luie (en dus eigentijdse?) consument. Aan wie mag ik mijn geld geven?
Marketing drijft nog steeds op het voorspellen van logisch gedrag. Op het onderkennen en inspelen op de behoefte van ‘hokjes’. Als Nederlandse (online) man, boodschapper 20-45, Young professional en ABN bankklant moet ik toch in een aantal hokjes vallen, moeten bedrijven (die er voor bestaan) mij toch pro-actief kunnen raken? Blijkbaar niet, zelfs mijn eigen bank heeft me nooit gewezen op hun creditcard diensten, dat ik weet. Fair enough, ik moet dus zelf opzoek.
Ouderwetse reclame heeft een creditcard-naam in mijn hoofd geramd (Visa) en via WOM ken ik ook ANWB Credit Card. De Gestalt wet van nabijheid (die aangeeft dat dingen die dichter bij je staan krachtiger zijn, in dit geval een vriend die het over de credit card van ANWB heeft) is ook bij mij zeer krachtig, ik surf dus naar de ANWB site. Hier aangekomen waan ik me ik me op een Turkse bazaar, waar 1001 schreeuwerige acties en diensten mij tegemoet flitsen: Koop mij! Neem mij! Ik vind een credit card knopje. Na klikken blijkt deze zeer goedkope Creditcard niet voor mij, want enkel voor leden. Bummer!
Het mere exposure effect werkt daarna bij mij, Visa it is. Hoewel veel overzichtelijker, maakt de visa-site mij niets wijzer. De site heeft namelijk last van de product centric disease. Hierbij denken bedrijven dat ze het centrum van het universum zijn, en dat klanten alles van hen afweten en alles voor ze over hebben. Dit is niet zo! In het (ironisch genoemde) tabje ‘Visa voor jou’ krijg ik de keuze uit alle visa kaarten. Ik moet echter op elke kaart apart klikken, de voordelen uitvinden, technische termen vertalen en dit rangschikken, wil ik ontdekken welke kaart nu voor mij is. Het tabje had dan ook beter ‘Visa voor onszelf’ kunnen heten, en ik ben er klaar mee. Zou ik echt de enige zijn die dit makkelijker will? Is het echt niet te voorzien om hier een overzichtje van te maken?
Ik besluit dat ik meer dan genoeg moeite heb gedaan en ga dus maar naar mijn eigen bank. Die zou toch wel weten wat ik wil, die kennen me tenslotte! Er is bijna geen bedrijf dat meer van mij weet, tot mijn intiemste aankopen kennen ze me. Ik heb er tevens een mooi aandeeltje in via meneer Bos, dat ik met winst hoop te verkopen. Nadat ik de info heb gevonden door in hun eigen zoekvakje ‘credit card’ in te typen (want hoort een credit card nu bij lenen, betalen of …?) blijkt de kaart precies bij mij te passen: goedkoop, laag lemiet en dito rente. Helaas is de nieuwe wereldorde, inclusief mijn luie behoeftes, nog niet tot deze mammoet doorgedrongen.
Ik moet een formulier downloaden, minstens 40 dingen invullen, spullen uitzoeken en het opsturen. Dan krijg ik binnen vijf dagen een bericht. Zucht! En ik maar denken dat ik daar al klant was, dat ze mijn gegevens hadden en dat ik dus niet alles weer opnieuw zou moeten opsturen. En dat ik toch al een handtekening had gezet? (Ik weet dat er een wet is die dit banken verplicht, maar waarom kunnen anderen wel alles online regelen, en waarom kan die wet niet weg?) Domme ik.
Mijn centrale vraag aan jullie is eigenlijk: Ben ik een luie verwende consument die gewoon met alles naar een bankshop moet of terecht veel tijd moet investeren in het zoeken naar een credit card? Of moeten bedrijven het potentiele klanten iets gemakkelijker en meer naar de zin maken, stappen zetten richting interactief internetgebruik of mij zelfs pro-actief diensten aanbieden?
Dit artikel is tevens geplaatst in de Community of Marketing Blog, waar ik meedoe aan BlogOff II, een wedstrijd voor best Marketingblogger.
Online Marketeer, optimist, analist, nieuwsgierig, blogger, data driven, nieuwe dingen, mensen, de ultieme plek op aarde. Online Marketeer bij Marktplaats / eBay
“This would be a great business it it wasn’t for the customers.” Of, zoals Basil Fawlty in een advertentie schreef: “Riff-raff need not apply”.
Je hebt natuurlijk helemaal gelijk, Tobias. Wat me bij zulke dingen iedere keer weer opvalt is, hoe moeilijk het is om dingen niet alleen vanuit je eigen standpunt maar vooral ook vanuit je doelgroep te bekijken. Met een beetje gezond verstand moet dat toch mogelijk zijn? Is dat niet het allerbelangrijkste wat je in marketing moet leren?
In ieder geval ga ik er maar mee door te proberen mijn studenten deze o zo belangrijke vaardigheid bij te brengen. Denk na bij wat je doet. Jouw perspectief is niet het enige. Echt niet.
@Henri
dankje, ik verbaas me zelf dagelijks over dit soort dingen, maar was erg benieuwd of ik de enige was.
Ik denk inderdaad dat er met gezond verstand, en in het geval van ABN wellicht met CRM, al een hoop beter gaat. Succes met het leren aan de studenten!
Er is een creditcard supplier die het goed doet, dat is de Bijenkorf. 12,50 per jaar, dus niet duur, en je krijgt echt het gevoel gewaardeerd te worden. plus, je verdient de 12.50 makkelijk terug, elke uitgave met je creditcard wordt beloond met een microbedrag dat je in de Bijenkorf kunt uitgeven. En als je veel uitgeeft, wordt je nog een Diamond member ook. Geld uitgeven was nog nooit zo leuk. En als het nu klinkt alsof ik er werk, dat is niet zo, ik ben een enthousiaste klant met geen enkele band met de Bijenkorf en dat maakt het zo uniek.
@Michhiel,
Ik zie dat je de kaart inderdaad online kunt bestellen (handig), dat hij goedkoop is en dat info erover via de homepage is te vinden. Al een heel stuk beter dan de aanbieders uit mijn blogje (hoewel geloof ik Visa natuurlijk achter die kaart zit uiteindelijk)
Vergelijkbare ervaring met de kaart bij de Rabobank. Aanvragen leverde een gigalijst op met informatie die nodig was (ondanks dat ik al klant was).
Daarom online de Bijenkorf kaart aangevraagd, zo geregeld, en erg prettig, eigen pincode.
Is wel Mastercard, maar Visa is toch duurder.
Waarom promotie voor bovenstaande kaart? Omdat zij schijnbaar wel de redenatie van de consument weten te volgen.
Heineken heeft samen met Visa de kaart waarmee op je op Heineken.nl punten kunt sparen. Is er iemand die dit avontuur heeft aangedurfd?
Trouwens ook aangenaam verrast door de zoekfunctie van Bijenkorf.nl: zelfs zonder een tussenpagina belandt je direct op de landingspagina voor de Bijenkorf Card na het intoetsen van ‘creditcard’ in de zoekfunctie.
@ Joost
Wel bedenkelijk dat je niet naar je eigen bank gaat uiteindelijk, vooral omdat hun strategie is je financiele gids te zijn.
@ Daan
hij staat ook op de homepage, helemaal onderin het grijze balkje, maar wellicht niet voor iedereen even duidelijk met zoveel content op de homepage
Ik snap ook nog steeds veel bedrijven niet die vanuit hunzelf denken ipv vanuit de consument.
Overigens leg je de gestalt wet wel nogal vreemd uit en ik vraag me af of je dit ook echt bedoeld (vooral je zin tussen haakjes die uitlegt waarom je de gestalt wet erbij haalt). Ik snap je idee, maar vooral de wet van nabijheid uitleggen met dat je iemand die dichter bij staat eerder vertrouwd dan bijvoorbeeld een winkel die iets aanbeveelt lijkt mij niet geheel juist. Misschien niet geheel ontopic, maar het viel me op ;).
?? De bank is mijn financiele gids? Dat gevoel heb ik nog nooit gehad. Ik denk in hun communicatie alleen maar dat ze iets van me willen (laatste tijd ook veel overlijdens verzekeringen…), maar ik heb dit dus dagelijks. Hoe slecht de – met name – nederlandse websites in hun communicatie zijn om iets aan te prijzen. ING en creditcards was hopeloos en duur. Ik ben toen uiteindelijk naar 1 van de VISA verkopers gegaan (ICS / Visa). Ook niet helemaal helder, maar wel uitleg over de verschillen en de prijzen. Nu enkel nog een manier zien te vinden om van ‘de aanbiedingen’ (de flesjes wijn) af te geraken. Ik ben gewoon een moeilijke klant (-; Maar ik kom wel dagelijks voorbeelden van websites tegen, die slecht in informatie voorziening zijn. Kwam vandaag bij http://www.bison.nl bijvoorbeeld. Een goed voorbeeld van een slecht uitgevoerde goed bedoelde website…
@Tim
mm, wellicht dat mijn uitleg wat kort door de bocht is inderdaad.
@
Arne
Met je eens. Als luie consument die in een land met een van de hoogste winkeldichtheden nog online wil bestellen, En die bank is dezelfde bank die in de jaren negentig midden in de samenleving stond 😉
Gerelateerde artikelen
Marketingfacts. Elke dag vers. Mis niks!
Marketingfacts. Elke dag vers. Mis niks!