Auteursrecht is achterhaald concept

16 maart 2005, 07:39

Hoogleraar A. Schmidt, die namens de Universiteit van Leiden deelneemt aan een onderzoek naar nieuwe bedrijfsmodellen voor de muziekbranche, stelt dat deze branche veel te defensief en traditioneel heeft gereageerd op de komst van digitale muziek en nieuwe distributiemethoden.

Platenmaatschappijen hebben het volgens Schmidt aan zichzelf te wijten dat muziekliefhebbers op internet zoeken naar goedkope (illegale) muziek. “Het wijst op een ongezonde situatie. De markt lijkt gezond maar ontbeert steun van de consument.”

“De klant voelt zich bekocht. De computergebruiker betaalt zelf voor de opslagcapaciteit en distributie en toch ligt in de legale digitale muziekwinkel de prijs van een liedje rond een euro. “Tien bestandjes voor tien euro. Dat is bijna net zo veel als je in de winkel betaalt voor een mooie cd mét doosje en boekje. Het is té duur.”

Carl Mangold
Video Advertising & Content Producer bij Carl Mangold

Carl Mangold produceert video advertising en -content voor online marketing, van concept tot en met oplevering. Én realiseert en optimaliseert het bereik ervan, op basis van in overleg gedefinieerde KPI's. “People around the world are now watching 1.000.000.000 hours of Youtube’s incredible content every single day!” (Cristos Goodrow, Youtube) “We move towards a world where video is at the heart of all our services” (Mark Zuckerberg, 27 juli 2016) “Video is where all of media is headed right now. There is no more valuable piece of property or entity then video in the world of media at all.” (Casey Neistat, 6 sept. 2016)

Categorie
Tags

41 Reacties

    Blue__

    Knap oud nieuws inderdaad, maar misschien dat de woorden “Universiteit” en “hoogleraar” iemand wakker schud…


    16 maart 2005 om 08:35
    mangold

    @Jeroen: Het is inderdaad al de zoveelste keer dat iemand de muziekindustrie probeert uit te leggen wat ze fout doet.

    @Robert: Ik betwijfel ’t. Wellicht moeten de huidige muziekmolochs failliet gaan, voor ze snappen wat er aan de hand is.


    16 maart 2005 om 09:03
    Jeroen

    Dat waren ook mijn conclusies in mijn nota die ik al in 2002 heb geschreven. Intussen is er geen bal veranderd, behalve dan dat de platenmaatschappijen samen met Apple absurd hoge bedragen vragen voor het downloaden van muziek. Ik kan er daarom ook met m’n pet niet bij waarom Itunes zo’n ernorm succes is.


    16 maart 2005 om 09:32
    Stefan Collet

    Hetgeen wat de meeste mensen niet begrijpen wanneer ze het hebben over de verkoop van geluidsbronnen, via internet of via de music stores, is dat een platenlabel of ander tussen persoon niet alleen zorgt voor het copyright verhaal en de distributie, maar ook zorgt dat de muzikant binnenkomt bij grotere festivals. Dit is het gedeelte waar veel tijd en geld mee gemoeid is.

    Een euro per download kan een ubsurd hoge prijs lijken maar in de pratijk is het maar net een compensatie van de gemaakte kosten voor een nummer.

    Studio kosten, promotie kosten, productie kosten, administratie kosten etc. Je komt daar niet onderuit al verander je het hele copyright principe

    Een jaar geleden was het nog zo dat festivals veel geld betaalde voor een live act. Het was toen dus tijd om je muziek gratis te verspreiden en daarmee te zorgen dat je optredens kreeg.

    Helaas is dat niet meer zo en moet er nu dus weer geld worden verdient aan bijv. muziek verkoop via internet.

    De muzikant moet nu eenmaal een salaris binnen krijgen.


    16 maart 2005 om 10:00
    Jeroen

    Bullshit! Dan moeten de platenmaatschappijen maar eens heel snel kostenbewust gaan werken. Geen nieuwe sterretjes door de strot duwen, maar het echt ondersteunen van artiesten.

    Wie verdient er nu echt geld? En wie zou het moeten _verdienen_?


    16 maart 2005 om 10:12
    Stefan Collet

    Iets wat me trouwens ook opvalt in de hele discussie is dat iedereen er van uit gaat dat het aanbieden van content op internet MOET slagen. De reden van het instorten van de markt was juist het internet. Voor de komst van programma’s als Napster was er niemand die klaagde over de prijzen van de cd’s.

    Persoonlijk vind ik ook als muzikant dat de komst van internet het musiceren omtoverd in een grote verkoop machine. Muzikanten werken voordat de cd in de winkel dag en nacht aan een ontwerp voor een cd hoes en booklet in de style van de muziek, die sfeer die het moet oproepen is spontaan verdwenen als iemand de muziek download en de cover dus niet ziet.

    Internet verkoop zal nooit slagen, waarom zou iemand de muziek betaald downloaden als het ook gratis kan via bijv. Limewire?

    Enkel de echt fans betalen voor muziek en willen er dan een booklet bij. Verkoop in de winkel dus.


    16 maart 2005 om 10:35
    Stefan Collet

    “Wie verdient er nu echt geld? En wie zou het moeten verdienen?”

    Met mijn eigen band heb ik in eigen beheer een cd uitgebracht, denk dat we net zoveel verkopen als dat we er laten downloaden via limewire?


    16 maart 2005 om 10:41
    Jeroen

    Welke markt is ingestort? Die van de muzikanten of die van de muziekindustrie?

    Het feit dat mensen downloaden (en dat zal altijd zo blijven) moet je aangrijpen als een mogelijkheid om zo veel mogelijk reclame te maken voor je eigen muziek.

    In combinatie met _normale_ prijzen voor cd’s en mooie boekjes zul je zien dat de verkoop van _goede_ muziek helemaal geen last heeft van het downloaden.

    Het zijn vooral de gladde Britneys die door de muziekindustrie gemaakt worden die daar last van hebben.


    16 maart 2005 om 10:53
    Stefan Collet

    Reclame maak je niet met het laten downloaden van muziek, reclame maak je door mensen te imponeren met je geluid op een optreden. De muzikanten hebben nooit gevraagd om deze oplossing via internet, muzikanten willen persoonlijk cd’s verkopen. Dat houd niet in dat ze alles zelf willen verkopen maar bijv. teksten in de booklets plaatsen enzo. Internet verkoop verpest de helft van het gevoel dat in een cd zit.


    16 maart 2005 om 11:26
    KJ

    Ondernemen is risico nemen. Als een artiest goed genoeg is om veel downloads te genereren, dan kan hij zeker ook de rest van zijn levensdagen zijn geld verdienen door overal ter wereld live op te treden met zijn grootste hits. (lees: meeste ‘hits’ 🙂 Als hij niet succesvol genoeg is, dan is er blijkbaar geen markt voor zijn muziek en kan hij beter ander werk zoeken. Zonder CD-verkoop. Wie heeft gezegd dat je na een paar hitjes direct binnen moet zijn?

    Over het hoesje etc: Mozart is echt niet populair door zijn mooie hoesjes. Die kosten die je bedoelt zijn toch vooral kosten eromheen die in feite niks met de muziek te maken hebben (distributie, promotie, administratie). Okee, studiotijd kan kostbaar zijn. Maar dat schaar ik onder ondernemersrisico. Ga eerst maar eens een paar keer gratis optreden en kijken of mensen naar je muziek gaan vragen. En wie weet zit er een risicofinancier bij (niet de Rabobank maar de Muziekbank ofzo). Zie daar , de toekomst van de muziekindustrie: bankieren met verstand van muziek


    16 maart 2005 om 12:22
    Stefan Collet

    Zie daar de ondergang van alles waar muziek om gaat bedoel je. Het wordt tegenwoordig gezien als een groot gebied waar je veel geld in kan verdienen.

    Het is kennelijk nog nooit bij iemand opgekomen dat het een muzikant voornamelijk gaat om de emotie die hij in ze nummers ligt in plaats van het geld.

    Dat is wat ik bedoel te zeggen, je kan leuk online alles verkopen maar een muzikant wordt daar niet gelukkig van.

    Muzikanten zullen het dus ook niet op prijs stellen watchandshow.nl is bijv. een nieuw opgerichte site.

    De site komt nooit van de grond omdat er te weinig muzikanten zijn die zich aanmelden.

    Op het moment kan je ook zien dat alleen sites waar de grote jongens een vinger in de pap hebben succesvol zijn.


    16 maart 2005 om 12:29
    Evert Jan

    @KJ: Wat een domme discussie: natuurlijk draait het bij muziek wel degelijk om beleving en emotie. En daar is promotie een zeer wezenlijk voorbeeld van. Hoe dacht je dat mensen überhaupt gestimuleerd worden om te downloaden? Door de ‘rumour’ die om de muzikant heen hangt, en daar maken de creatieve en oorspronkelijke ideeën een héél belangrijk deel van uit.

    Bankieren met verstand van muziek? Gut.


    16 maart 2005 om 12:59
    Martijn

    Natuurlijk is het oud nieuws, maar het zegt wel wat dat men nu zo hard en stellig beweerd dat de muziekindustrie het jaren verkeerd doet. Want de reactie van de NVPI (branchevereniging muziekindustrie) was niet bepaald sterk. Het zou kort door de bocht zijn. Ik weet als ervaren man uit de muziekbiz wel beter. Hoe komt het toch eigenlijk dat de mensen uit de muziekbiz zich zo slecht verdedigen op de heersende weblogs? Ach ik weet het, ze zijn net bezig om van fax naar email over te stappen.


    16 maart 2005 om 17:54
    wouter

    Schmidt stelt dat platenmaatschappijen defensief en traditioneel hebben gereageerd op de komst van digitale muziek en nieuwe distributiemethoden. Hij baseert deze stelling op veelgehoorde opvattingen en uitspraken die een eigen leven zijn gaan leiden maar die veelal niet gebaseerd zijn op de feiten. De stelling van Schmidt is daarom ook onjuist waardoor ook zijn aangedragen oplossing niet houdbaar is.

    Platenmaatschappijen maken muziekopnamen. Ze vinden en financieren artiesten, huren de studio, adviseren in de repertoirekeuze, ontwikkelen promotiemateriaal, fabriceren de cd’s, houden zo’n veertigduizend titels op voorraad voor de detailhandel en verkopen, marketen en promoten nieuwe opnamen en vestigen zo vaak en veel als mogelijk interessante artiesten. In de fysieke wereld was dat goed te doen. Tegenwoordig is het moeilijker. Sommige markten zijn nagenoeg gehalveerd door ‘file-sharing’. Het Internet biedt echter ook de grootste kansen die de maatschappijen in hun honderdjarige geschiedenis hebben gezien met de groei van 50 naar 230 sites in het afgelopen jaar nu aan. Kenmerkend voor deze distributiesystemen is dat ze behoren tot technologie- en telefoonbedrijven. De platenmaatschappijen hebben er part noch deel aan. Dat hoort ook zo. De muziekindustrie maakt muziek, de rest is handel. Maatschappijen zitten niet in de IT, technologie-, kabel- of telefoonbusiness.

    Platenmaatschappijen zijn al sinds de vorige eeuw bezig met Internet: het digitaliseren van het repertoire, het ontwikkelen van kwaliteitscontrolesystemen, het onderhandelen over vergoedingen met de uitvoerenden van oudere opnamen en het treffen van regelingen met de componisten en tekstschrijvers. Tegelijkertijd werkten de distributiepartners aan de ontwikkeling van virusvrije, snelle en bovenal veilige systemen. En geen enkel businessmodel kan concurreren met ongeautoriseerde aanbieders die de gebruikers gratis content aanbieden zonder enige vorm van consumentenbescherming, respect voor de maker en de rechthebbende en kosten voor productie en distributie.

    Op basis van de verkeerde voorstelling van feiten stelt Schmidt dat klanten zich bekocht voelen omdat de computergebruiker zelf voor de opslagcapaciteit en distributie betalen. Ik vraag me af waar Schmidt deze stelling op baseert – de legale muziekdiensten zijn mateloos populair en groeiende. Bovendien begrijpen consumenten best dat de kosten voor een stuk muziek maar voor een heel klein deel betrekking hebben op de drager – fysiek of digitaal – en dat die kosten elkaar niet veel kunnen ontlopen.

    Zijn pleidooi voor een abonnementensysteem op muziek houdt dan ook op geen enkele manier stand. Een dergelijk systeem beperkt niet alleen de vrije marktwerking, maar staat haaks op het principe van het auteurs- en naburig recht dat een exclusief recht gunt aan de eigenaar ervan en neemt daarmee elke beloningsprikkel voor het componeren, schrijven, uitvoeren, uitgeven en produceren van een creatief product weg.


    19 maart 2005 om 10:54
    wouter

    @ martijn: de volledige reactie van de NVPI staat hierboven.

    Wat in deze discussie – en alle andere over hetzelfde onderwerp – opvalt is dat er wel heel veel stuurlui aan wal staan maar dat er maar weinig mensen zijn genoeg kennis van zaken hebben. Zo schijnen maar weinig mensen door te hebben dat er maar weinig artiesten zijn die hun eigen liedjes componeren, schrijven en uitvoeren. Er zijn honderden componisten en tekstschrijvers die hun brood verdienen aan hun auteursrecht. Dat vervang je niet door iemand op te laten treden met ‘zijn’ hits, KJ!


    19 maart 2005 om 14:55
    Kasper Katje

    De strijd tegen een vertroebeld moraal besef win je nooit. Een moeder meldde laatst nog onbeschaamd in een tv-magazine dat haar oudste zoon vooral films en hoor jongste zoon vooral muziek downloade. Zou ze ook zo onbeschaamd hebben gemeld dat haar oudste zoon vooral kleding en haar jongste vooral snoep jatte?

    De drempel om het gratis, ongestraft en ongezien te verkrijgen is te laag dus daar kan geen distributiemethode tegen op want zelf 10 cent is duurder dan gratis. Dat je daarbij broodroof pleegt op artiest, componist en/of tekstschrijver is iedereen blijkbaar vergeten.


    20 maart 2005 om 00:06
    Evert Jan

    Muzikanten zijn toppers


    20 maart 2005 om 00:21
    Jeroen

    Stelen? Piraterij? We moeten niet vervallen in de metaforen die de muziekindustrie ons aan probeert te praten. De industrie moet accepteren dat het mogelijk is om gratis muziek te downloaden en dat zal altijd zo blijven.

    Gebruik MP3’s liever als een goed marketingkanaal, daar is veel meer uit te halen.

    En verlaag go^&$)#mme eens de prijzen van de cd’s en van de legale downloads. Die zijn absoluut buiten proporties.


    20 maart 2005 om 08:49
    Kasper Katje

    Het is mogelijk maar betekent dat gelijk dat het legaal is? Nee! Jij komt weer met het standaard weerwoord van de te hoge prijzen.

    Ik vind Ferrari’s ook te duur…dus maar illegaal 1 bemachtigen? Proletarisch winkelen is mogelijk alleen de pakkans is iets groter dan van achter je PCtje downloaden.


    20 maart 2005 om 15:09
    wouter

    @ Carl: ik lees in dat artikel niets dat erop wijst dat copyrights artiesten en cultuur NIET zouden beschermen.


    21 maart 2005 om 06:33
    mangold

    @ Wouter: In het begin van de tweede alinea lees je: “Lessig’s centrale stelling is dat het hergebruik van culturele uitingen altijd al een essentieel onderdeel is geweest van culturele ontwikkeling en creativiteit, en dat de huidige anti-piracy en copyright regelgeving ten onrechte daar allerlei beperkingen aan oplegt.”

    Copyright is bedoeld voor massaproductie; het heel erg vaak geld verdienen met iets dat je maar één keer gemaakt hebt. En het veroorzaakt daardoor een enorme eenheidsworst (1% van de popbands verdient 99% van het geld, de rest ‘komt om van de honger’).

    Onze cultuur en artiesten zouden er enorm bij gebaat zijn als het ouderwetse ‘copyright’ wordt ingewisseld voor ’the right to copy, alter and re-use’.


    21 maart 2005 om 07:32
    wouter

    @ Carl. Als je de stelling van Lessig accepteert (dat onze cultuur en artiesten gebaat zouden zijn bij etc.), is het omgekeerde (dat het huidige systeem niet zou beschermen) nog niet meteen waar!!


    21 maart 2005 om 07:50
    Jeroen

    @Kasper Katje en anderen

    Muziek downloaden (kopiëren) is NIET hetzelfde als stelen!


    21 maart 2005 om 08:02
    wouter

    @ Jeroen: dat klopt. Uploaden daarentegen wel.

    En er zijn mensen die er daarom voor kiezen om niet van illegale bron te downloaden.


    21 maart 2005 om 08:05
    Jeroen

    Uploaden is natuurlijk ook niet hetzelfde als stelen. Schei nou eens uit met die propaganda en spin!

    Ooit een junk een exacte kopie van je fiets zien maken?


    21 maart 2005 om 08:45
    wouter

    Ik heb geen ander woord voor het afpakken van iemands inkomsten door het zonder toestemming kopieren of distribueren van iets dat hij of zie bedacht of gemaakt heeft dan diefstal.


    21 maart 2005 om 08:48
    Jeroen

    En dat is het dus niet. Eerder heling.


    21 maart 2005 om 08:58
    Kasper Katje

    De heler is nog erger dan de steler maar als je weet dat iets van heling afkomstig is ben je ook strafbaar.

    Dat 1 of andere rechter downloaden legaal heeft verklaard is net zo krom als het softdrugsbeleid: verkoop en gebruik worden gedoogd maar telen en inkoop zijn strafbaar.

    Al met al is het al te ver ingeburgerd maar dat maakt het niet correct of dat maakt iets niet legaal. Wat is dan het verschil tussen een song en een stuk snoepgoed?


    21 maart 2005 om 17:04
    Kasper Katje

    Ooit een junk een exacte kopie van je fiets zien maken?

    Tuurlijk niet, maar als de techniek er was zou hij het doen en dan zou jij dus braaf een exemplaar afnemen.

    Kijken of je dan nog durft te schermen met dooddoende termen als propaganda.


    21 maart 2005 om 17:08
    Jeroen

    Mijn laatste opmerking over deze discussie:

    Natuurlijk lopen muziekindustrie geld mis door het downloaden van muziek. Het stomme van de industrie is echter dat ze eerst jaren lang alleen tegenwerkten, nu hebben ze iets door, maar rekenen ze veel te veel.

    Besef nou eens dat downloaden altijd zal blijven bestaan. Je kunt dat veel beter op een positieve manier benaderen op het “verlies” zo laag mogelijk te houden.


    21 maart 2005 om 17:33
    wouter

    @ Jeroen: wat versta je onder ‘de’ muziekindustrie?

    Die bestaat uit de componisten, de tekstschrijvers, de muziekuitgevers, de uitvoerende musici, de detailhandel en de platenmaatschappijen om maar wat entiteiten te noemen.


    21 maart 2005 om 17:51
    KJ

    Wie maakt er even een stroomschema van deze versteende discussie? Alle argumenten worden namelijk iedere keer, in de comments onder élke berichtgeving omtrent ‘napster’-achtige rechtbankuitspraken, weer herhaald. Misschien kunnen we dan goed zien welke argumenten overeind blijven en welke niet. Het vergemakkelijkt de discussie ook. Als je een oud argument tegenkomt hoef je alleen maar even naar het schema te verwijzen om je gelijk te halen 🙂


    24 maart 2005 om 08:04
    KJ

    @wouter, mooi schema. Als je de rode muziekpijlen gaat zien als de letterlijke bewegingsrichting van de geluidsgolven van ‘artist’ naar ‘consumers’, dan past ‘publishing’ sinds de groei van ’technology’ niet goed meer in het schema. Ik denk dat dat min of meer aangeeft dat de ‘publishers’ op een onnatuurlijke plek in het proces zitten. Of klets ik nu maar wat?


    24 maart 2005 om 09:29
    Stefan Collet

    “Dat er geen enkele relatie is tussen live performance en platenmaatschappijen”

    Leg me dan aub eens uit waarom Sony (waar sony records deel van uit maakt) de grootste sponser op het gebied van Festivals is en er op elk groot festival een aantal scouts van Sony records rond lopen?

    Grote labels bepalen vaak wie er wel en niet spelen op festivals en dus wie er geld en status verwerven.

    DAAR zijn de platenlabels dus voor bedoeld richting artiesten, een cd opnemen kan iedereen onafhankelijk ook.

    Het is dus niet meer dan logisch dat platenlabels meer geld vragen dan een euro per download.

    Even over een andere stelling die maar blijft terug komen in het verhaal, downloaden is geen diefstal.

    Even een betere vergelijking, ik ben systeembeheer naast mijn activiteiten en de muziek omgeving.

    Wanneer ik ons hele netwerk op Limewire zet en iedereen laat downloaden, noem je dat dan legaal?

    Zelfde principe.


    24 maart 2005 om 10:13
    wouter

    @KJ: Bedoel je dat de publishers op een andere plek zouden moeten zitten of dat ze er sowieso niet meer moeten zijn?


    24 maart 2005 om 12:41
    Stefan Collet

    Wat ik bedoel te zeggen: Internet heeft volgens mij voor de muzikant gewoon geen kans van slagen.

    Platenlabels zullen altijd nodig blijven om grote optredens binnen te slepen. (Het doel van een muzikant)

    Zo lang als er platenlabels nodig zijn zullen ze of de verkoop via internet overnemen of ze zorgen dat het niet kan slagen.

    De macht in de muziek industrie heeft altijd al bij de grote labels gelegen en dat zal altijd zo blijven, en die verkopen nou eenmaal liever cd’s in de winkel.

    De zin Meet the new boss, same as the old one heeft altijd bestaan in dit circuit en zal altijd blijven bestaan, ook wanneer het internet kanaal zich verder ontwikkeld.


    24 maart 2005 om 13:02
    P

    Volgens mij overdrijven de platenmaatschappijen. Ze klagen over de te hoge kosten, maar doen er wel een half jaar over (of zoiets, ik weet niet wat de gangbare opnametijd is) om een cd op te nemen. Vroeger hadden artiesten, ik denk nu aan the sonics, een namiddagje de tijd om een plaat op te nemen. Ray Charles had één take nodig om een liedje de eeuwigheid in te sturen. De white stripes doen het nu in 2 weken, en dat is een recordtijd naar hedendaagse maatstaven. Zonder dat de kwaliteit of de verkoop eronder lijdt. Integendeel. Het zorgt voor meer authenticiteit, niet alles moet te gelikt zijn. Het is nogal logisch dat je veel geld verliest als het maanden duurt voor een cd opgenomen is. De platenmaatschappijen zouden beter wat meer aandacht besteden aan kwaliteitsvolle artiesten in plaats van eeuwenlang te foefelen aan duizend takes.

    Nog iets over het downloaden: door het downloaden wordt er ook veel nieuwe muziek ontdekt. Ik ga geen cd kopen van iemand die ik van toeten noch blazen ken. Als ik eerst enkele liedjes kan downloaden en beluisteren dan zou ik het wel eens overwegen om er een cd van te kopen. Het geeft ook de mogelijkheid om mensen kennis te laten maken met de muziekgeschiedenis. Want niet iedere jonge gast heeft een vader die Jimi Hendrix in zijn kast liggen heeft. Het downloaden wordt inderdaad meest gepleegd door de muziekliefhebbers.

    Mijn motto is: minder reclame, minder zever, minder geld, meer kwaliteit.


    29 maart 2005 om 11:52
    wouter

    @P: het promotioneel effect dat jij beschrijft wordt ongelofelijk overdreven. Dit is hoe het zit (zie forrester research): 10% van de downloaders geeft aan meer te zijn gaan kopen. 36% is echter minder gaan kopen. Elk nadeel z’n voordeel dus, maar dit nadeel is wel vele malen groter.

    Overigens hoor ik platenmaatschappijen niet klagen over hoge kosten, maar over een gebrek aan inkomsten. Dat is iets anders.


    29 maart 2005 om 11:58
    Stefan Collet

    “Ze klagen over de te hoge kosten, maar doen er wel een half jaar over”

    Eerst even weten waar je het over hebt.

    Dat zijn niet alleen opname dagen, dat is inclusief de tijd die de muzikanten gebruiken om de nummers te verzinnen.

    De platenlabels betalen dan dus niet een half jaar studio tijd maar een half jaar geld aan oefenruimte. Ray Charles deed er ook wat langer over dan 1 take voordat hij het nummer verzon, wel te verstaan een half jaar.


    29 maart 2005 om 12:52
    P

    Ok, als we zo gaan beginnen… dan doen de meeste artiesten er een jaar over. Beter?

    En er zijn verhalen, bv. van The Sonics, die ’s namiddags hun plaat opnamen, en ’s voormiddags nog liedjes uit hun duim aan het zuigen waren. Dat weet ik erover. Het zou mij trouwens heel hard verwonderen dat de artiesten betaald worden om te ‘oefenen’. En als het zo is dan zijn het dommerikken.


    25 mei 2005 om 10:46
    Stefan Collet

    Aangezien het zo te zien nog niet helemaal duidelijk is zal ik het nogmaals toelichten, ik weet dit allemaal trouwens uit ervaring.

    Een platenlabel heeft het liefste dat een artiest zoveel mogelijk nummers verzint, hoe meer cd’s er uit komen hoe beter het label aan de band verdient.

    Dit is dan ook de reden dat ze oefenruimte regelen voor muzikanten. Bands als U2, Guns ‘N Roses, Toto etc doen er soms een jaar over om een nummer foutloos te maken.

    Pas wanneer een song volgens de band helemaal klaar is en het label vind dat het genoeg potentie heeft wordt het opgenomen.

    Het kan je allemaal ” verwonderen” maar dat heeft er waarschijnlijk mee te dat je niet in muziekwereld meedraaid of niet genoeg en het vanuit een andere perspectief bekijkt.

    By the way, The Sonics hebben nooit het aantal records verkocht dat het label had gehoopt, dit is na te lezen in de online biografy wanneer je zoekt via google.

    Wel weten welk voorbeeld je pakt dus.


    26 mei 2005 om 10:27

Marketingfacts. Elke dag vers. Mis niks!