Het NS-overlevingspakket

Inmiddels woon ik nu een goede vijf jaar in Utrecht. Door mijn werkzaamheden als gadgetjournalist reis ik bijna dagelijks met de trein naar Arnhem. Dat is normaal een prima tripje van ongeveer 35 minuten. Maar sinds deze week zijn er grootschalige werkzaamheden op het station van Arnhem. Niets nieuws onder de zon, dacht ik in eerste instantie.

Ik kom oorspronkelijk uit het lommerrijke Velp en tijdens de eerste maanden van mijn studie Journalistiek toog ik trouw iedere ochtend naar het Utrechtse, via datzelfde station. En iedere ochtend weer hoorde ik schreeuwende bouwvakkers, piepende slijptollen en timmerende hamers. Of het waren twee torens die gebouwd moesten worden, of juist een ingenieuze tunnel – er was altijd wel wat. Maar aan al dat gebouw moet toch een keer een einde komen, en om een beetje tempo te maken, is nu het station helemaal gesloten. ‘Hei-werkzaamheden’, zijn het officieel. Er zijn bussen ingezet. Bij Ede-Wageningen kun je van de bus overstappen naar de trein. Dat kost tijd en dat vinden mensen niet leuk. Wat doe je dan? Dan geef je ze een NS-overlevingspakket cadeau.

Ik verbaas me soms over de debilisering van overheidsorganen. Meestal moet ik er gewoon heel erg hard om lachen, maar wanneer ik ‘s ochtends om 08.30 uur in een snijdende wind over ‘t troosteloze station van Ede-Wageningen loop, is dat toch wel anders. Het stukje van de trein naar de bus is niet ver (lees: een metertje of honderd), maar toch krijgt de NS het voor elkaar me op zo’n korte afstand te doen knarsetanden. Want er zijn vlaggetjes opgehangen. Juist. Vlaggetjes. Want heiwerkzaamheden zijn een feestje. En alsof dat nog niet genoeg is, zijn de tegels op de grond voorzien van speciale stickers, in de vorm van voeten. Zodat ik weet waar ik moet zijn. Fijn.

De manier hoe het ontworpen is, spreekt van zoveel minachting dat ik spontaan op autosites naar tweedehandsbarrels ben gaan kijken. Zo staat er op de vlaggetjes een tekst waar zelfs de makers van ‘Wij van WC-eend, kiezen WC-eend” nog jaloers op zouden zijn. “Effe de benen strekken”. Dat staat er. “Effe de benen strekken.” Ah, veertig minuten vertraging heet tegenwoordig een gezonde ochtendwandeling. Geen rantsoen bij je? Geen nood, bij vertrek krijg je een keurige plastic zak in je handen gedouwd, die de tocht iets dragelijker moet maken. Ik presenteer u: Het NS-overlevingspakket.

Met daarin:

1. Vrouwentijdschrift Esta;

1. Haribozakje gummibeertjes;

1. Tegoedbon voor een croissantje;

8. Reclamefolders, waaronder eentje over een ‘kennisfestival over gezond en lekker eten’, een prachtige beeldenroute door Ede en een ‘Groene Evenementenagenda’ van datzelfde idyllische dorpje;

3. Kortingsbonnen: Eentje voor het Openluchtmuseum, voor de Burger King en voor een pistolet ham.

Hamvraag: wat moet ik hiermee? Geef me een kop koffie, een broodje kaas en vertel me waar ik moet zijn. Ik hoef geen Esta te lezen. Dan strek ik liever even mijn benen.