'Sorry we missed you' is de nieuwe film van tweevoudig Gouden Palm-winnaar Ken Loach, de regisseur die ons eerder trakteerde op 'I, Daniel Blake'. Een rake film, die je vooral doet nadenken over de huidige maatschappij. En over de platform-industrie.
'I, Daniel Blake' greep mij destijds direct bij de strot. De film was een aanklacht tegen de manier van werken en denken die ervoor zorgt dat mensen buiten de boot vallen als er iets mis gaat. Als je ziek wordt, je baan kwijt raakt, een echtscheiding, als je voor hulp moet vertrouwen op het systeem. Gewoon, mensen zoals jij en ik. Over de dunne lijn tussen een comfortabel, normaal en gelukkig leven, en het slapen in een kartonnen doos.
"De droom van zelfstandigheid is in werkelijkheid niets anders dan moderne slavernij"
Ik had dus een aardig idee wat ik kon verwachten van deze nieuwe film. In 'Sorry we missed you' draait het om Ricky, zijn vrouw Abbie, en broer en zus Seb (16) en Lia (11). Abbie heeft een nul-uren-contract in de zorg en Ricky wordt eigen baas. Pakketbezorger.
Vanaf het eerste moment heeft de film je te pakken en wordt je geconfronteerd met het verrotte systeem van de nul-uren-contracten en de schijnzelfstandigheid van de het zzp-bestaan. De droom van zelfstandigheid die in werkelijkheid niets anders is dan moderne slavernij. De alom aanwezigheid van de smartphone ook. Dat je op elk willekeurig moment met een Apple ringtone uit je dagelijkse beslommeringen wordt gerukt.
De gevolgen van de platform-industrie
Natuurlijk wordt er veel over geschreven, over het gratis bezorgen, over de verliezen van de e-commerce-industrie. Over Uber dat maar niet rendabel is te krijgen. Over het mirakel Takeaway. Het is een lange lijst van bewierookte online concepten. Concepten die suggereren dat er voldoende schaal moet zijn, dan komt alles goed. Maar wat gebeurt er in de tussentijd, wat speelt zich af aan de achterkant van die beloftes? Daar waar mensen het werk doen?
Tegen welke prijs kun je met een koelbox op je rug een bakje patat bij iemand thuis afleveren? Hoeveel bakjes patat moet je eigenlijk rondbrengen om een aardig inkomen te genereren? Hoeveel ritten moet een Uber-chauffeur rijden om een huis te kunnen huren, de kinderen te laten studeren? Verliezen in de online - en de tech-industrie worden geaccepteerd als een normaal gegeven, maar wie draait er op voor die verliezen?
"Als de verliezen teruglopen kun je dat overal lezen, maar welke prijs wordt daarvoor betaald?"
Verlies wordt echt niet met plezier geleden. Recent zagen we nog de juichberichten van online superplatform Picnic: 250 miljoen euro werd opgehaald door een online platform dat de supermarkt-cao nog te hoog gegrepen vindt. Daar gaat de film over. Wat betekent het nou eigenlijk dat mensen het zo belangrijk vinden dat een paar sokken nog dezelfde dag tegen een concurrerende prijs thuisbezorgd worden? Dat je eten tegen verlies thuisbezorgd wordt, omdat je zelf inmiddels een leven leidt waarin je geen tijd meer vrij wil maken om een boodschapje te doen?
En als de verliezen dan iets teruglopen, kun je dat overal lezen, maar welke prijs wordt daarvoor betaald? Die achterkant, de zwarte drek van het armoedige bestaan dat mensen moeten leiden om die paar schoenen gratis bij jouw thuis te bezorgen, krijgt amper aandacht. De film neemt je mee en laat het zien. Veel kijkplezier.
