Tunnel

De Engelsen hebben een mooie grap over het licht aan het eind van de tunnel. “Dat is geen daglicht”, zeggen ze, ”maar het werklicht van tunnelgravers die de tunnel nog veel langer maken”. Dat gevoel bekroop mij nou ook, de afgelopen jaren. Maar nu lijkt dat allemaal anders. Her en der wordt al weer opgelucht adem gehaald in de communicatiewereld. Het gaat immers beter, we zitten hoogstens nog in de uitloop van de crisis. Want zo mogen we het wel noemen. Opvallend stil was de vakpers trouwens over de moeilijke afgelopen tijd. Bureaus werden gehalveerd, gerenommeerde mensen uit het vak gingen omscholen. Maar wat lazen we? “Kleurplatensite viert feest!” Boejuhhhhhh!!

Maar wat is er waar van alle verhalen die door het vak zongen? Was er inderdaad een nieuwe ontslagronde bij dat gerenommeerde bureau (alweer)? De hele studio ge-outsourced? En iedere vrijdag een afscheidsborrel voor 5 man tegelijk?

We kloppen het stof van de mouw en maken de balans op. Er zijn inderdaad veel mensen weggestuurd, zij het lang niet altijd om strikt economische redenen. Er is ook gewoon veel dor hout gekapt, dat in beter tijden door het dichte struikgewas niet zou zijn opgevallen. Het personeelsbestand in de comunicatiewereld zou dus over de gehele linie kwalitatief verbeterd moeten zijn.

We zijn even goed door elkaar geschud, net toen we in slaap dreigden te vallen vielen op ons pluche. Bestaande zekerheden zijn tot nader order opgeschort. Hopelijk levert dat bureaus op die slagkrachtig zijn, en efficiënt! Bureaus die hun personeel net zoveel “education permanente” willen faciliteren als de opdrachtgevers dat doen. En, last but not least, bureaus die met hun organisatie tegemoet komen aan de wensen van hun klanten. Want deze wensen zijn aan constante verandering onderhevig, iets wat we niet altijd volledig onder ogen willen zien. Laten we nu we aan het eind van de tunnel zijn meteen de tunnel-vision achter ons laten. Hoogste tijd!