The curious case of Nike, BP and Kevin Costner

Het zijn drie namen die je een paar weken terug niet in hetzelfde rijtje zou zetten. Een nu verguisde oliemaatschappij, een ietwat afgezaagde acteur en een vooruitstrevend schoenenmerk. Maar de reclamecampagne van Nike, voor het WK voetbal en de BP’s werkwijze na de milieuramp in de Golf van Mexico hebben mentaliteitstrendverbanden en softs spots blootgelegd.

Vanuit Science of the Time kijken wij niet alleen naar wat hip is maar proberen we ook te begrijpen waarom dingen opeens zo hip worden gevonden onder bepaalde doelgroepen. Vaak komt dan ook naar voren dat ze een bepaalde zienswijze aanspreken die bij het grote publiek, of de early adaptors, een gevoelige snaar raakt. Zo ook dat nu twee fenomenen die op het eerste gezicht niks met elkaar te maken hebben een gemene deler blijken te hebben.

A Society of Winners and Losers

Marketingbureau Wieden + Kennedy heeft, naast Ronaldinho, een aantal toonaangevende en succesvolle voetballers voor de camera kunnen krijgen. In de reclame wordt de kracht van vooruitblikken neergezet als essentieel voor sporters. Door het in de overtreffende trap neer te zetten, met zelfs cameo’s van Homer Simpson en Gael Garcia Bernal, is het net alsof je in een achtbaan zit. De film gaat van het hier naar morgen en weer terug met de souplesse van een topvoetballer. W+K stipt een toekomstgerichte kijk aan door de handelingen van een voetballer in het spel aan de mogelijke toekomsten buiten het veld te koppelen.

Waar Nike zichzelf heeft omringd met winners zijn de hoofdrolspelers in het BP drama stuk voor stuk losers. Hier op Marketingfacts is al aangetoond dat het social media beleid van BP kant nog wal raakt. Obama viel door de mand door te stellen dat off-shore drilling geen probleem zou zijn. En daarnaast wil geen van de betrokken bedrijven de verantwoordelijkheid op zich nemen voor het incident en de nasleep. Een schuldige aanwijzen zou daarnaast bar weinig effect hebben op het verder verloop van de schoonmaakactie. Een actie die niet op gang komt. En wie hebben ze er nu bijgehaald: Kevin Costner!

Authentic and Independent

Jawel, dezelfde Costner als van de verguisde films The Postman en Waterworld. Beiden dystopische en zwaarmoedige blikken op de toekomst van de Verenigde Staten. Waar in The Postman het politiek verval van het land aangekondigd werd, gaf Waterworld een beeld van een toekomst waarin de wereld was overspoeld als gevolg van het smelten van beide poolkappen. Na Kopenhagen en wat president Obama heeft moeten doorstaan om zorg te hervormen in de VS zou je eigenlijk kunnen zeggen dat Costner zijn vingers behoorlijk aan de pols van toekomstig Amerika had. Dat wordt eens te meer bevestigd door zijn aankoop van watercentrifugetechnologie, in 1995. Vijftien jaar later blijkt dat hij miljoenen van zijn eigen geld heeft geïnvesteerd om de technologie verder te ontwikkelen. In hart en nieren een natuurliefhebber bleef hij doen waar hij in geloofde. De golf van Mexico, en rest van de wereld eigenlijk, heeft daar nu baat bij.

Verantwoordelijkheid en authenticiteit

De boodschap van Nike en die van Kevin Costner is eigenlijk dezelfde: besef dat alles wat je vandaag doet gevolgen heeft waar verantwoording voor gedragen moet worden. Naast het feit dat de reclame van Nike heel gelikt is en populaire spelers bevat, wordt hij ook zo goed ontvangen doordat het meteen deze boodschap overbrengt. Een verantwoordelijkheidsgevoel dat vaak ontbreekt wordt hier getoond. Demissionair minister-president Balkenende wil geen verantwoordelijkheid afleggen voor het falen van zijn afgelopen vier kabinetten en de financiële sector steekt nog steeds geen hand in eigen boezem voor de economische crisis. Dat zorgt alleen maar voor onvrede en afkeer bij het grote publiek. Voor het publiek is het belangrijk dat jij verantwoordelijkheid draagt voor je daden en authentiek bent. Dat is Cool met een hoofdletter C.