ReclameReview: Wagner Crunch

Wagner gaat met deze commercial voor een soort Droste-effect.

Credits:

Bureau: Saatchi & Saatchi

Account: Els van Kuppeveld, Maryse van de Velde, Marieke de Groot

Art: Niel Dresme

Copy: Frans Pootjes

Creative director: Magnus Olsson

D.O.P.: Nicolas Karakatsanis

Klant: Ursula Sommer, Hans-Joachim Schumacher

Producer: Collin Maas

RTV: Lars Fabery de Jonge

Regisseur: Toon Aerts

Strategie: Evelien Oosterveld

Productie: Czar

Geluid: Alfred Klaassen

Online: Richard Derks

Postproductie: The Ambassadors

De doelstelling:

Herpositioneren van Wagner middels een USP: de Wagner Crunch.

De uitwerking:

Een overdreven ideale wereld vol pizza-poëzie wordt getoond. Deze wordt echter bruut onderbroken door drie kritische vriendinnen die een avondje voor de buis zitten en deze Wagner-commercial blijken te bekijken. Cynisch zegt een van de drie: “Ja, geloof je het zelf!”. Wagner concludeert uiteindelijk: “Sommige dingen moet je proeven om te geloven”.

Het oordeel:

Een commercial in een commercial in een commercial. Best ingewikkeld om pizza’s te promoten. Maar dat is ook juist de kracht van deze commercial. De eerste 10 seconden denk je dat je kijkt naar een standaardfilmpje waarin alles geweldig en heerlijk is. Daarna komt de overgang naar kritische televisiekijkers (zo ziet de consument zichzelf ongetwijfeld ook, ik wel in ieder geval) die niet geloven in de USP van Wagner. Tot ze het zelf ervaren dan. Maar ook dat is slechts een commercial die weer door twee andere kritische kijkers bekeken wordt. Zo daagt Wagner de kijker uit om vooral zelf eens te proeven hoe crunchy hun pizza’s zijn. En daar ben ik zeker wel toe bereid. Tegen een pizza zeg ik geen nee…

Het gevaar van deze commercial is echter dat hij te moeilijk kan zijn voor de doelgroep. Binnen 30 seconden (die vervolgens weer ingeklemd zitten tussen nog veel meer commercials) krijg je immers drie verschillende taferelen voorgeschoteld die ook nog eens in verband staan met elkaar. Dat betekent dat je met volle aandacht moet kijken naar de commercial, want als je een stukje mist dan snap je het al niet meer. Of zou dat juist de bedoeling zijn geweest van de makers: mensen nieuwsgierig maken zodat ze de volgende keer 100% gefocust zijn op de commercial?