De stille revolutie van SMS-betaling
In 2002 zijn er meer betalingen verricht met SMS dan met de Chipknip. Dit is een stille revolutie, die zal overgaan in een waarneembare grote omwenteling. Ik vermoed dat SMS als elektronisch betaalmiddel nog een enorme opgang zal maken.
Incidenteel begeef ik me met een collectebus op pad. Dat is maatschappelijk nuttig, en dimt m’n kapsones. En het is leerzaam aangaande het Nederlandse smoezenboek dat zich vaak na het aanbellen in volle glorie openbaart. Daarbij springt de schaarse, onvoorwaardelijke gulheid die gelukkig ook nog bestaat, extra in het oog.
Een recente reclame van de Reumastichting leerde dat aan deze collectehobby weldra een einde kan komen: een sms’je sturen volstaat om een bedrag over te maken.
Soms moet ineens een kwartje vallen om een tendens te zien, en dit was zo’n moment. Ineens zag ik voor me dat SMS een heel belangrijk betaalmiddel zal worden.
Echter, van de 1,10 euro (2,40 gulden, ik reken nog steeds om, dat gaat nooit meer over) ging in dit geval de helft naar het goede doel. En dan heeft het Reumafonds volgens de woordvoerster nog een korting bedongen.
De verschillende partijen geven graag verschillende informatie over de verdeling van de SMS-euro. Enkel het bedrag dat ze noemen aan BTW klopt altijd: per betaalde euro via SMS gaat 19 procent naar de staat. Van het resterende bedrag komt grofweg 50 procent bij de provider, 10 procent gaat naar de dienstverlener en 40 procent komt bij de eindontvanger.
Dat partijen hier zo schimmig over doen, komt omdat juist de concurrentie op dit terrein wordt uitgevochten. Partijen werken bovendien met staffels en bulkkortingen. En er zijn verschillende SMS-tarieven.
Mobile Bridges, een bedrijf dat ervaren is in SMS-diensten, vooral voor seksbedrijven, zegt 1,10 euro te heffen waarvan gemiddeld 40 eurocent naar de klant gaat. Golden Bytes, de grootste SMS-makelaar, zegt op de site, dat ze zelf maar 5 tot 10 procent int, de rest verdelen de GSM-provider en de ontvanger.
Een woordvoerder van Golden Bytes maakt daarbij een kanttekening. Hij legde me uit dat van een prepaid telefoonkaart al 20 procent bij de retailer blijft. Meestal betaalt de GSM-provider 50 procent uit aan de SMS-makelaar. Die keert van dat bedrag 80 tot 90 procent uit aan de contentleverancier.
Geen concurrentie
De conclusie luidt niettemin dat de GSM-providers te veel in rekening brengen. Bij het maximum tarief van 1,10 euro blijft er netto zo’n 45 eurocent voor KPN, Vodafone, Ben, Orange en O2. Bij prepaid gaat daar dan de 20 procent vanaf voor de kaartverkoper. Dan nog blijft er zo’n 36 eurocent over, of in oude gulden centen: 80 cent.
Alexander de Reus van Mobile Bridges: “De opbrengst per SMS voor contentaanbieders is relatief laag, maar wordt door de partijen geaccepteerd omdat er nog geen, breed gedragen, alternatieven zijn.”
Niettemin blijf ik erbij: dat tarief van de GSM-aanbieders is veel te hoog. Maar de crux is: er ontbreekt concurrentie op dit terrein. Er zijn dan wel vijf GSM-aanbieders (plus virtuele aanbieders Debitel en AH etcetera), maar die concurreren op dit terrein niet met elkaar: wil je immers alle GSM-houders bereiken met je dienst en daarvoor adverteren, dan moet je ze allemaal kunnen bereiken.
Naar de 10 euro
Een tweede probleem is het maximum van 1,10 euro per transactie dat is afgesproken. Dat is de omrekening van destijds 2,50 gulden. Enkel Vodafone heeft die 2,50 ook naar 1,20 euro omgerekend, maar omdat de andere aanbieders dat tarief niet hanteren heeft een contentprovider aan die 1,20 euro niets.
Dat bedrag moet zoetjesaan omhoog. In Duitsland bedraagt het al 3 euro, al is daar het probleem dat de GSM-aanbieders de af te rekenen bedragen ieder op een andere manier hebben gestandaardiseerd. Dat is lastig, maar een tijdelijke kwestie. In Belgie is het maximum 1,50 euro. Het kan best 10 euro worden in West-Europa.
De chip
Zes jaar geleden toeterde ik dat de banken deelnamen in de consortia voor GSM-vergunningen vanwege de chip op de Sim-kaarten. Deze zouden immers ook geschikt zijn voor betalingsverkeer. (Dat was in het pr?-internet tijdperk, dus een ander weet mijn foutieve inschatting niet meer op te zoeken.)
Ofschoon de beveiliging van de Sim-chip nu inderdaad ten grondslag ligt aan de SMS-betaling, had dat niets te maken met de participatie van de banken in GSM-partijen. Ik had het mis: ING stapte uit Vodafone als aandeelhouder, Rabo en ABN Amro uit Dutchtone.
Er zijn gelukkig slimmere mensen dan ik. Neem Simon Lelieveldt, voorheen werkzaam voor de Nederlandsche Bank, en deze bank nu met regelmaat tartend. (Zijn weblog toont aan dat je deze vorm ook kunt gebruiken voor iets anders dan lolbroekerij of om het slimste jongetje van de klas te spelen.) Lelieveldt merkt het volgende op:
‘Met 100 miljoen microbetalingen in 2002 heeft Premium SMS het beter gedaan dan de Chipknip, die tot 81 miljoen betalingen kwam. En dat terwijl de SMS-betaalmogelijkheid nog slechts anderhalf jaar in zwang is.’
Lelieveldt vindt het interessant dat dit juridische kwesties oproept over geld dat niet door DNB wordt gereguleerd, met name op prepaidkaarten. Maar dat negeer ik even.
SMS is aan een opmars bezig, bevestigt De Reus van Mobile Bridges: “De andere gevestigde betaalvormen in de adult-industrie staan zwaar onder druk. Denk hierbij aan het gebruik van de credit card en de dialer. Zeker de ‘verkopen’ via de dialer lopen sterk terug, daar steeds meer consumenten overschakelen van internetgebruik via de telefoon naar ADSL en kabel. De dialer werkt namelijk alleen optimaal via een telefoonverbinding.”
Iedereen vindt dat de SMS-markt strakkere regels moet hanteren. Dat is ook cruciaal wil dit betaalmiddel niet sterven in de dop. Dat is het eigenbelang van de partijen. Ze zitten op een potentiele gouden berg, en het was bepaald stupide om de betrouwbaarheid met Idols op het spel te zetten. Maar dat is een incident dat uiteindelijk positief uitpakt.
Het geld- en het telefoonverkeer delen namelijk een paar overeenkomsten: de zwaarst wegende is dat standaardisering van doorslaggevend belang is voor succes: de creditcard wordt over de hele wereld geaccepteerd. Overal waar je tot tien kunt tellen, kun je bellen. Ten tweede staat betrouwbaarheid voorop. Afreken- en telefoniesystemen moeten absoluut waterdicht zijn. Hierbij hoort een derde punt: de continuiteit moet gewaarborgd zijn.
SMS voldoet aan deze criteria. Nu weet ik wel dat bij toename van SMS-betalingen en -bedragen het debiteurenrisico met name bij abonnementen zal toenemen, maar dat is beheersbaar.
Dus vrees ik voor allerhande partijen en partijtjes die nu met eigen betaalsystemen hun geluk beproeven, zoals een Moxmo en Digipay. Ook Secoin voor internetbetalingen krijgt het moeilijk. Er zijn mensen die zeggen dat veel systemen naast elkaar het elektronisch betalen mogelijk zullen maken. Daar is uiteindelijk Bibit spekkoper mee, want die is intermediair voor al die betaalmiddelen.
Ik geloof daar niet zo in. SMS wordt een dominant betaalmiddel.
Bron:
Peter Olsthoorn (freelance journalist) vooremerce.nl