De social media policy van CNV

26 juli 2010, 04:30

De dag dat ik op RecTec een stukje schreef over meer dan 100 social media policies, kwam ook de CNV met een openbare eigen social media policy. Publiek, want zoals men op Nu.nl aangeeft mag dit een basis zijn voor andere organisaties. Laten we de policy eens doorlopen en kijken wat ze er van gebakken hebben:

Men begint met een paar goede stellingen:

Social Media bieden kansen om te laten zien dat je trots bent op je werk. Daardoor kan het bijdragen aan een beter imago bij klanten, leden, leveranciers en vakcollega’s etc. Het delen van informatie en kennis met groepen waarmee op traditionele wijze nauwelijks communicatie mogelijk was kan leiden tot een beter beeld van de organisatieomgeving. Daardoor is het mogelijk de klantenservice en klantenrelatie te verbeteren. Over de gevolgen voor de arbeidsproductiviteit verschillen de meningen. In onderzoek van de Universiteit van Melbourne is aangetoond dat mensen die in werktijd actief met social media bezig zijn 9% productiever (output gericht) zijn. Brits onderzoek legt juist de nadruk ‘verloren’ arbeidsuren (werktijd gericht) waardoor de productiviteit door social media juist lager is.

Tevens stelt men:

Privé-gerelateerde zaken en werkgerelateerde zijn niet zo gemakkelijk te scheiden en dat hoeft ook niet.

Daarnaast is het een 15 punten programma. Ik zal de meest opvallende even doornemen.

1. Werknemers proberen kennis en andere waardevolle informatie te delen, mits die informatie niet vertrouwelijk is en het CNV niet schaadt.

Op zich geen problemen mee. Hoewel ik het ‘vertrouwelijke informatie delen’ altijd overbodig vind, dat is namelijk niet iets social media. Dat staat gewoon in elke arbeidsovereenkomst volgens mij. Wel is het lastig om te zeggen: wat is schadelijk, maar goed.

2. Het CNV ondersteunt de open dialoog en de uitwisseling van ideeën en het delen van kennis. Dit gebeurt op persoonlijke titel, bij werkgerelateerde onderwerpen met vermelding van organisatie en functie. Er wordt steeds geschreven in de eerste persoon.

Bijzonder. Daar waar men eerst stelt dat werk en privé niet meer zo makkelijk te scheiden zijn, moet men het nu scheiden. Zoals ook personeelslog al aangeeft, CNV’ers zijn dus verplicht twee Twitter accounts te nemen, één zakelijk, één privé. Tevens vraag ik me af hoe je in de eerste persoon moet schrijven als je praat over ‘wij hebben zojuist met de afdeling gezellig geluncht’ (nutteloze tweet, maar toch). Het hele principe van persoonlijke titel vind ik altijd beetje achterhaald en oudbollig. Je bent één persoon en je werkt voor een organisatie en in die organisatie zijn meerdere meningen.

4. Werknemers die publiceren op een website anders dan die van het CNV over een onderwerp dat wel te maken kan hebben met het CNV maken kenbaar of zij op persoonlijke titel publiceren. Eventueel aangevuld met een disclaimer waarin staat dat het persoonlijke standpunt niet overeen hoeft te komen met dat van de organisatie (m.n. bij blogs).

Ik was er niet van op de hoogte dat organisaties standpunten konden hebben. Ik zal de volgende keer dat ik bij het CNV langskom eens vragen of ik met het CNV kan spreken, niet een persoon van het CNV, maar de levende entiteit van de organisatie. Zoals ik al zei (en grappig genoeg het CNV zelf ook al zei): werk en privé zijn niet meer zo gescheiden, dus dit is logisch vanuit een oude communicatie gedachte dat je als organisatie een standpunt kan hebben. Misschien dat het beter is te verwoorden dat het niet het standpunt van de directie is, dat is een betere omschrijving.

Punten 6 en 7 gaan wederom over vertrouwelijkheid en hebben op zich niet veel met social media te maken als wel met normale arbeidsrechtelijke omgangsvormen, maar op zich is het goed om het even te vermelden.

8. Werknemers respecteren degene tot wie zij zich richten. Etnische laster, persoonlijke beledigingen en obsceniteit zijn niet geoorloofd. De privacy van anderen wordt gerespecteerd. Als je publiceert over een concurrent zorg je ervoor dat wat je zegt feitelijk en juist is, zonder een concurrent in diskrediet te brengen. Vermijd daarbij onnodige of onproductieve argumenten, die leiden tot niets. Gooi geen olie op het vuur in debatten, maar blijf feitelijk.

Een bijzonder standpunt. Etnische laster mag niet, gewone laster wel? Laster of basis van sexuele geaardheid wel? Volgens mij vanuit de wet ook niet. Beetje vreemd dat men hier specifiek etnisch aan toevoegt. Privacy respecteren is een andere vaag begrip. Stel je voor dat iemand iets heel erg loopt te promoten in comments en je ziet via een IP trackback dat hij van het bedrijf is dat hij promoot, dat mag je als FNV dus niet publiek maken. Dan respecteer je geen privacy. Tot slot mag je feitelijk zijn, maar een concurrent niet in diskrediet brengen. Wat als die feiten een concurrent in diskrediet brengen? Mag het dan wel of niet? Jammer vind ik dat het CNV niet heeft gekeken naar bijvoorbeeld Grahams hierarchy of disagreement, die ik bij rectec als uitgangspunt voor reacties neem.

13. Bestuurders, managers, leidinggevenden en degene die namens de organisatie het beleid en de strategie uitdragen hebben een bijzondere verantwoordelijkheid bij het bloggen. Op grond van hun positie moeten zij nagaan of zij op persoonlijke titel kunnen publiceren. Zij zijn zich bewust dat medewerkers lezen wat zij schrijven.

Goed punt. Denk niet alleen aan externe partijen, ook aan interne. Waarbij dus niet gezegd is dat je niet op persoonlijke titel mag publiceren, maar je nog eens extra moet nadenken.

15. Bij de geringste twijfel over een publicatie of over de raakvlakken met het CNV is het verstandig contact te zoeken met je leidinggevende of daarvoor verantwoordelijke afdeling/persoon. Uiteindelijk is het helemaal je eigen verantwoordelijkheid wat je post of publiceert. Het kan echter geen kwaad advies in te winnen.

Wederom een goed punt, heb ik ook in alle social media policies waar ik ooit bij betrokken ben geweest gezet. Bij twijfel: vragen.

Conclusie

Al met al is het best een goede gedragscode als ik eerlijk ben. Wel spreekt men zichzelf tegen, namelijk dat werk en privé door elkaar lopen maar je het vooral moet scheiden, maar het blijft natuurlijk een vakbond, dus zichzelf tegenspreken is niet onlogisch.

Op een paar punten lijkt men bepaalde specifieke cases in gedachten gehad te hebben en daar beleid op gemaakt te hebben. Dat is nooit verstandig, het zou algemener moeten zijn.

Daarnaast is men blijkbaar nog in de veronderstelling dat een organisatie een standpunt en een mening kan hebben. Dat is natuurlijk niet zo. Men kan officiële beleidsregels hebben, maar standpunten en meningen zijn voorbehouden aan mensen. Dus de mening van een medewerker kan hooguit afwijken van die van de directie of het management, en van het beleid van de organisatie, niet van de mening van de organisatie.

Bas van de Haterd
Professioneel bemoeial bij Van de Haterd Consultancy

Freelance professioneel bemoeial. Kijkt altijd naar het fundamentele probleem, niet de quick fix. Centrale focus zijn de (online) dialogen met klanten, stakeholders, medewerkers en toekomstig medewerkers (afhankelijk van de opdracht). Actief als interim community manager, projectleider voor nieuwe corporate recruitmentsites, adviseur bij verschillende start ups en inspirator m.b.t. de toekomst van werk (de arbeidsmarkt van de 21e eeuw).

Categorie
Tags

4 Reacties

    mgvandenbroek

    “Vermijd daarbij onnodige of onproductieve argumenten, die leiden tot niets. Gooi geen olie op het vuur in debatten, maar blijf feitelijk.”

    GIJ ZULT NIET FLAMEN.

    Sorry, kan het even niet laten, het zal de regen zijn. Boeiend stuk, boeiende citaten en misschien is het voor een policy wel goed. Twee Twitter-accounts. Dat moesten we bij Marketingfacts ook eens doen.


    26 juli 2010 om 05:31
    postma

    @ Matthijs en Bas: in mijn eigen ‘corporate’ verleden heb ik ook een tijdje twee twitteraccounts gehad. Eén voor werk en een privéaccount met slotje. De meeste mensen daar hebben nog steeds slotjes uit ‘angst’ dat collega’s en leidinggevenden meelezen.


    26 juli 2010 om 07:36
    chi666

    @Postma: Helemaal mee eens, maar ik denk dat je dan als organisatie ook moet investeren in je mensen. Dat ze leren nadenken over wat ze publiceren, vooral ook hoe het over komt of kan komen.

    Een eenvoudig voorbeeld: ik zat vorige week met iemand te praten, waarop ik zei: nou, dat was duidelijk, uit je tweets is de frustratie af te lezen namelijk. DAT WAS NIET ZO, er was namelijk geen frustratie. Geen seconde kwam het bij deze persoon op om te denken: hmmm, ik lijkt daarover heel erg gefrustreerd, waarom? Of: misschien moet ik dan anders communiceren. Nee, de ontvanger zat fout. Waar miscommunicatie optreed zitten per definitie twee mensen fout in mijn optiek. Dat duidelijk maken, mensen daarop trainen en coachen, dat is zo nodig, maar zo’n ondergeschoven kindje.

    Wat betreft je voorbeeld 1: die persoon behoort dus gewoon niet voor je organisatie te werken. Punt. Ik geloof niet in symptoombestrijding, ik geloof in aanpakken aan de core.

    En nee, een organisatie kan geen standpunten hebben. Een organisatie leeft niet. Het management van de organisatie kan standpunten hebben. Dus wat je zegt: ik verkondig niet de mening van mijn werkgever, klopt, maar dan is de werkgever wel de persoon, niet de organisatie. Ik weet dat dit heel erg schokkerend voor de meeste mensen is, immers is niets makkelijker dan je verschuilen achter corporate policy en doen we dat in Nederland altijd. Maar er is altijd een persoon, een mens, verantwoordelijk. Het zijn namelijk mensen die de policy maken. En als we mensen verantwoordelijk zouden maken voor hun daden zouden we de financiële crisis een stuk beter hebben aangepakt en zou BP nooit hebben gedaan wat het heeft gedaan in de Golf van Mexico.


    26 juli 2010 om 08:09
    Annelies Verhelst

    @postma en toch lijkt me in veel gevallen duidelijk dat iets je eigen mening is, zeker als het je eigen persoonlijke blog is. Ik denk dat werknemers werk en prive beter scheiden kunnen dan dat werkgevers het kunnen zien. Het is maar net hoe je dingen opvat. Ik vind het namelijk volkomen logisch dat alles wat op mijn weblog staat mijn persoonlijke mening/frustratie/hulde/weetikveelwat is, maar mijn baas kan daar wel anders over denken, omdat zijn klanten mij misschien kennen van zijn bedrijf en dan bij hem verhaal komen halen. Ligt aan de opvoeding van die mensen en die van mijn baas, en niet echt aan mij. Ik vertik het om overal disclaimers bij te zetten, bij onduidelijkheid: vragen! Maar precies daarom had ik ook een slotje inderdaad, omdat bazen niet snappen dat je soms gewoon je eigen mening hebt en dat mensen op een open en gezellig medium als Twitter dat WEL snappen.

    Heeft toch allemaal weer te maken met identiteiten, maar ook een beetje met hoe je zelf iets brengt. Ik maak altijd op elk profiel wat ik heb heel erg duidelijk wanneer iets ‘van mij’ is en wanneer iets van mijn werk is. Op Twitter is altijd alles namens ‘mij’, maar soms in het kader van werk, en dan is dat snel genoeg uitgelegd en duidelijk gemaakt. Ik heb zware allergie tegen mensen die bij elke reactie op een blog een disclaimer plaatsen dat het niet om de mening van hun werkgever gaat. Plaats dan ook geen links naar collega’s en zet er niet in je profiel bij dat je van een bepaald bedrijf bent, maar wees gewoon jezelf. Dan is het direct duidelijk. Bovendien: IK gaat nog altijd over JOUW en niet over je bedrijf. Dus IK VIND lijkt me duidelijk genoeg. Kan aan mij liggen.

    Maar ach, de wereld is nog niet klaar voor open identiteiten, dat zie je maar aan de privacy-discussie die ook niet zou bestaan als iedereen zijn identiteiten goed kon beheren en duidelijk was wie te maken heeft met welke informatie over welke identiteit. Ofzoiets.

    Inhoudelijk: lijkt me een goed begin van een policy, maar CNV pioneert ook lekker, dus alles zal niet meteen perfect zijn, zeker niet bij zo’n grote organisatie!


    26 juli 2010 om 08:21

Marketingfacts. Elke dag vers. Mis niks!