Kan dat, interactieve fictie?

De comeback van de interactieve video

Interactieve muziekvideo's zijn de laatste tijd ongekend populair. Waar ze eerst het domein waren van meer alternatieve bands als Arcade Fire, die onder meer experimenteerden met browser-based video's, en Cmon & Kypski, met hun crowdsourced video One Frame of Fame, zijn nu ook mainstream-artiesten als Pharrell om. Maar werkt interactie ook buiten videoclips om, in een fictiefilm bijvoorbeeld?

De term had een tijd een beetje een jaren-negentig-bijklank: “interactieve video”. Dat deed denken aan inmiddels gedateerde experimenten waarbij de kijker zelf mocht kiezen of een hoofdpersoon rechtsaf of linksaf ging, of hij koos voor een scene die zich afspeelde in de stad of een scene aan zee.

Maar sinds een jaar of twee is de interactieve video helemaal terug, met dank aan de muziekindustrie. Muziekvideo's staan al sinds hun intstaan garant voor creatieve experimenten. De korte duur, plus het feit dat artiesten zich graag willen onderscheiden met hun clips zorgen voor een ongekend innovatief format.

Eerst was interactie in muziekclips het domein van creatieve voorlopers als Arcade Fire. Deze band gaat elke clip een stap verder: van integratie met Google Maps in The Wilderness Downtown, tot interactie tussen je smartphone en je computerscherm in Reflector. Maar inmiddels wagen ook mainstream-namen als Pharrell en Aloe Blacc zich aan het format. Ook voor hun miljoenen fans geldt: achterover hangen en kijken is niet meer genoeg, de kijker mag actief meedoen.

Verschillende technieken

Pharrell Williams produceerde zijn 24-uurs-videoclip 24hoursofhappy, op een platform dat custom gebouwd werd door Iconoclast Interactive. Ook wordt er veel tofs gemaakt met de Treehouse-software van Interlude: een systeem waarmee je zelf interactieve video's kan opbouwen aan de hand van een boom-structuur. Met deze techniek werd bijvoorbeeld de clip van Bob Dylan's Like A Rolling Stone gemaakt. Ook zanger Aloe Blacc experimenteerde met Interlude voor Love Is The Answer. In dit korte video-interview licht Interlude-founder Yuri Bloch het concept van zijn software toe.

Een andere techniek wordt toegepast door de Britse band Moones. Zij zetten YouTube-annotaties, normaal vaak gebruikt voor reclame, op een creatieve manier in. In hun interactieve clip van het nummer Better Energy kan je als kijker door een klik op de knop bepalen of de band nuchter is terwijl zij het nummer opvoeren, of 20, 60 of maar liefst 80 bier gedronken hebben:

Van videoclips naar fictie

In deze interactieve videoclips zorgt muziek voor de continuïteit – deze blijft doorlopen, onafhankelijk van de kliks, en gidst de kijker door de verschillende perspectieven. Bij de VPRO vroegen wij ons af: zou ditzelfde principe ook toe te passen zijn op een narratief verhaal? VPRO Digitaal en VPRO Dorst gingen gezamenlijk het experiment aan. Het resultaat is de interactieve fictiefilm Love & Engineering, die nu op YouTube te zien is.

Love & Engineering is een korte film over liefde, chatten en de misverstanden die soms ontstaan als we online met elkaar communiceren. Voor Love & Engineering verfilmden vier jonge filmmakers ieder hetzelfde chatgesprek op geheel eigen manier, maar volgens exact dezelfde tijdcodes. Zo kun je als kijker op elk moment switchen tussen de personages en de verhaalwerelden. De techniek is dezelfde als die van de Moones-video. Duizenden YouTube-annotaties maken een switch op elk moment in de video mogelijk.

Bekijk hier de film hieronder, of op www.vpro.nl/loveandengineering. Wat vinden jullie? Werkt het dit interactieve concept ook voor een narratief verhaal? Of zou deze techniek beter beperkt kunnen blijven tot muziekvideo's?