ReclameReview: Jumbo
Jumbo laat zien dat je dankzij hun lage prijzen je kar extra vol kunt pakken.
Credits:
Bureau: Selmore
Productie: Bij Brand
Geluid: SOUNDCIRCUS, Kees Kroot
Postproductie: The Ambassadors
Account: Emilie van Dijk, Guido van der Meijden
Art: Jakko Achterberg
Copy: Niels Westra
Klant: Colette Cloosterman – Van Eerd, Ruud Huitenga, Monique Pennings
Producer: Paul Brand
Regie: Rick Lenzing
RTV: Patrick Nelemans, Monique van Smaalen
De doelstelling:
De merkbekendheid van Jumbo verhogen.
De uitwerking:
Een campagne waarin telkens één van de voordelen van de bekende Jumbo formule (beste service + grootste assortiment x laagste prijs) een rol speelt. De laagste prijs is als eerste aan de beurt, aansluitend bij de grote prijsverlaging die Jumbo onlangs heeft doorgevoerd. De boodschap wordt dit keer niet verteld door een filiaalmanager, een trouwe klant of oplettende nachtwakers, maar simpelweg door de boodschappen zelf. Zoals in deze tv-commercial waarin een Jumbo Keukenrol en pak Appelsientje het zwaar te verduren krijgen door de steeds lager uitvallende prijzen.
Het oordeel:
Wat het op een diep psychologisch niveau met me doet, weet ik natuurlijk niet, maar zo op het eerste oog doet deze commercial me helemaal niks. Ik vind het gekozen uitgangspunt (de boodschappen vertellen het verhaal) wel leuk gekozen, maar niet meer dan dat. De ‘making of’ is ook wel interessant. Het feit dat de kar nu extra vol zit door de lage prijzen, vind ik een beetje wishful thinking van Jumbo. Je zou als consument natuurlijk ook het geld dat je overhoudt dankzij de lage prijzen aan iets anders kunnen besteden, maar blijkbaar worden ook daar direct weer boodschappen van gekocht. Waar ik echter vooral moeite mee heb is de ‘grap’ dat de aardappelen als laatste op de boodschappen worden gegooid. Dat doet toch niemand? Je weet dat zware dingen je andere boodschappen kunnen verpletteren, dus doe je daar voorzichtig mee. Bovendien is de routing in supermarkten meestal zo ingericht dat je al vrij vroeg langs de aardappelen komt. Ter verdediging van deze commercial moet ik zeggen dat de boodschap (‘Jumbo heeft lage prijzen’) bij mij wel duidelijk overkomt.
Freelance (SEO-)copywriter en mede-eigenaar van Radish Concepts. Blogt ook op Copytips.nl. Houdt van korte bio's.
Om nou 4 zinnen te besteden aan die aardappelen te besteden vind ik een beetje te veel van het goede. Wat ik vooral niet zo sterk vind aan deze commercial is dat alle supermarkt commercials steeds meer op elkaar zijn gaan lijken en dat deze netjes aansluit in het rijtje. Albert Heijn was het eerst met zijn sympathieke filiaalhouder en dito Marokkaan en alles wat de concurrentie daarna bedacht leek in meer of mindere mate daarop; toneel spelende typetjes op de winkelvloer. Een duidelijk voorbeeld van deze gelijkenis zijn de twee beveiligingsbeambten van Plus. Deze Jumbo commercial doet erg denken aan de AH de spot met joker-stickers. Qua executie is die AH versie natuurlijk superieur aan deze matige commercial. Dit zijn gewoon een beetje sneue typetjes die negatief afstralen op het merk. En wat doen die gasten überhaupt in de boodschappen? Er lijkt helemaal geen enkel idee achter te zitten. Allemaal niet echt A-merk waardig. En dat is jammer, want Jumbo heeft een superformule in huis, die ontzettend effectief werkt. Ga daarom uit van je eigen kracht en bedenk een eigen ad property die je duidelijk onderscheidt van je concurrenten.
Vind de campagne bedroevend. Klagende mannetjes die met hoofd, armen en benen uit de boodschappen steken en met hun neus tegen de spijlen van de kar botsen, lijken me niet echt positief aan het Jumbo imago bij te dragen. Klagende boodschappen, wie zit daar nu op te wachten?
Ook vind ik de executie, gezien de huidige technische mogelijkheden, er erg goedkoop uitzien. Het zou natuurlijker overkomen indien de pakken mee-geanimeerd werden met de bewegingen van de mannetjes.
Ben het daarnaast met David eens dat de extra volle kar door de lage prijzen onwaarschijnlijk is.
Wie doet tegenwoordig nog boodschappen met een maximaal vast bedrag? We leven immers niet meer in de jaren 50-60, toen de huisvrouw elke maand een vast huishoudbudget kreeg…