Benaderen van bloggers en PR 2.0
Er is hier al vaker geschreven over het benaderen van bloggers en PR 2.0. De afgelopen weken ben ik weer regelmatig door verschillende partijen benaderd, waarvan sommige mij wel wisten te raken en waarmee ik wel om tafel ga en anderen totaal niet. De vraag is dan: waarom is dat? En wat kunnen PR mensen (en directeuren die bloggers willen benaderen) hier van leren?
Laat ik beginnen te stellen dat dit een persoonlijk relaas is. Dat wil dus niet zeggen dat het voor alle bloggers geldt of dat dit algemene regels zijn. Ik geloof niet dat die er zijn, ik kan enkel aangeven hoe ik benaderd kan en wil worden en wat nu de punten zijn waarmee je aan ‘mijn goede’ kant komt.
De eerste is natuurlijk redelijk makkelijk, zorg dat je me al kent, hetzij persoonlijk, hetzij digitaal. Toen een andere blogger van Marketingfacts, die ik nog nooit persoonlijk ontmoet heb, me mailde met een concept en de vraag of ik hem van commentaar wilde voorzien was mijn eerste gedachte: natuurlijk. Leuk dat hij aan me dekt, terwijl hij eigenlijk gratis consultancy vraagt. Maar dat heb ik voor (de meeste) marketingfacts bloggers over. Of voor anderen die tijd en energie investeren in de markt, goede artikelen delen met de wereld of op een andere manier iets doen waar we allemaal beter van worden. Het hebben van een goede naam werkt dus erg goed, maar dat is niet voor iedereen weggelegd. Immers, als je bij een groot bedrijf zit zijn daar vaak strenge regels voor.
De tweede manier, die afgelopen week niet is voorgekomen, is zorgen dat je geïntroduceerd wordt. Daar waar ik op de meeste verzoeken tot ‘kennismaken onder het genot van een kop koffie of een lunch’ niet inga (dan is de prijs van een uur of twee uur consultancy ineens een kop koffie of een lunch geworden doorgaans), doe ik dat altijd wel als een vertrouwde persoon mij introduceert. Immers, als iemand die ik vertrouw zeg: ‘dat is goed volk’ (om maar eens een Brabantse uitspraak te gebruiken), dan is dat dus ‘goed volk’.
Maar wat als je nu niemand kent die ik ook ken? Dan zijn er enkele manieren om iemand te benaderen. Laat ik beginnen met hoe het niet moet: onpersoonlijk.
Dat klinkt misschien als een open deur, maar toch krijg ik weer gewoon een e-mail afgelopen week met:
Geachte heer/mevrouw,
Bijgevoegd persbericht is wellicht ook voor uw publiek zeer interessant.
Uiteraard (ik antwoord eigenlijk altijd) antwoord ik met de opmerking dat ik een hekel aan SPAM heb. De reactie die hierop volgde was:
Ik had u naam op verschillende sites en blogs gezien en dacht dat u de info misschien interessant zou vinden. Excuus voor de overlast.
Leuk, blijkbaar zijn bloggers dus wild dat je zomaar mag aanschieten. Mijn reactie op dergelijke mails zijn doorgaans om deze en de eerdere artikelen over PR 2.0 te lezen.
Hoe dan wel? Nou, dat bewees een andere mailer afgelopen week. Die begon met zich voor te stellen (altijd goed, maar houd het KORT, zoals hij keurig deed). Gaf aan dat hij me gepoogd had te bellen maar dat ik op vakantie was (dat stond op mijn voicemail) en dus hij me nu mailde. Heel goed, hij luistert naar mijn voicemail en begrijpt dat inspreken niet op prijs werd gesteld die week.
Deze man ging door met het feit dat hij de nodige van mijn blogs heeft gelezen (niet ongebruikelijk om dat te zeggen), maar (en dit is belangrijk) geeft meteen één van de blogpostings specifiek aan. In zijn geval een interview dat ik gehouden heb met een oud docent van hem. Daarmee zeg je niet alleen dat je stukken leest, maar ‘bewijs’ je het ook. Het is vergelijkbaar met kandidaten benaderen n.a.v. Een CV op Monsterboard. Ook daar is ‘bewijzen’ dat je een CV leest essentieel voor een reactie. Toch doet bijna niemand dat, zoals ik opmerkte toen ik ‘undercover’ ging.
Veel beter dan mensen die stellen: ik heb je artikel gelezen en dacht dat je dit wel op prijs zou stellen. Ik denk dan altijd: welke van de 2.000 artikelen? En waarom zou ik dit op prijs stellen?
Ook is het van belang dat deze persoon nu contact zoekt. Niet meteen iets van een persbericht of zo door mijn strot wil duwen, nee, eerst vast contact zoeken en kijken of er ‘common ground’ is. Goed was ook dat hij verderop in zijn mail aangaf waarom hij contact zocht en wat de overlappen waren in visie die hij uit mijn blogs haalde en die zijn organisatie had.
Tot slot concreet worden. Wat wil je van de blogger en wat zit er voor die blogger dan mogelijk in? In dit geval kennis uitwisselen (dan moet je wel aangeven wat de kennis is die jij hebt natuurlijk) en kijken of er misschien projecten zijn waarop we kunnen samenwerken. Een keurige concrete afsluiting. En dat alles in een relatief korte mail (nog geen half A4’tje als ik hem zou printen volgens mij).
Mijn conclusies als je me wilt benaderen zonder dat je óf al bekend bent (online) óf een introductie kan regelen:
– maak het persoonlijk;
– geef niet alleen aan dat je blogs hebt gelezen, maar maak dat ook concreet;
– zorg dat je me al benaderd hebt vóór jij iets van me wil;
– geef aan waar de visies overlappen (en mogelijk ook waar ze verschillen);
– maak het concreet, wat wil je van mij en wat zit er voor mij mogelijk in?
– houd het kort!
Freelance professioneel bemoeial. Kijkt altijd naar het fundamentele probleem, niet de quick fix. Centrale focus zijn de (online) dialogen met klanten, stakeholders, medewerkers en toekomstig medewerkers (afhankelijk van de opdracht). Actief als interim community manager, projectleider voor nieuwe corporate recruitmentsites, adviseur bij verschillende start ups en inspirator m.b.t. de toekomst van werk (de arbeidsmarkt van de 21e eeuw).
@joery: er zit altijd een verschil tussen een eerste reactie en consultancy, hoewel het op de manier waarop ik het doe vaak wel hetzelfde is. Ik heb al ooit meegemaakt dat ik na een lunch de ‘opdracht’ kreeg om een rekening te sturen voor de uren consultancy die hij had gekregen. Dat soort mensen zijn heel netjes dan, maar die heb je niet veel.
Bas, ik vind dit wel een enorme inkopper. PR-mensen die dit nog niet weten, verdienen de stempel ‘PR-mensen’ niet. Maar a la, prima dat je het nogmaals op een rij zet.
@jantje: dan vrees ik dat je in dit geval zegt dat de meerderheid van de PR mensen die stempel niet verdient… daar ben ik het mee eens, maar ik vrees zij zelf niet.
Mijn ervaring is dat veel mensen in een soort onbeholpen vorm van beleefdheid blijven hangen. Ik vraag me af hoezeer je deze mensen daarop moet afrekenen. Een korte opmerking hierover leidt meestal al tot een veel meer “pr 2.0” communicatie.
Verder kan ik me goed vinden in de manier waarop Bas schetst dat hij het liefst benaderd wordt.
is uw toetsenbord kapot. er ontbreken in uw betoog nogal wat lettertjes.
met vriendelijke groet,
wim heitinga
@Bas,
Bloggers die benaderd worden, hebben waarschijnlijk al veel blogacitiviteiten en kunnen op basis van hun kwaliteit warschijnlijk kiezen uit meerdere opties. Tenminste als zij daar hun best voor doen. Daarom vind ik een duidelijke beschrijving van de uitnodigende partij van de vermeende toegevoegde waarde een pré ten opzichte van de uitgenodigde partij. Dit werkt prikkelend en stimuleert om na te denken over de uitnodiging.
Hé, we zijn het een keer eens 😉
groet,
Arnoud
Ik kan me heel goed voorstellen dat men zicht ergert aan zulke onpersoonlijke benaderingen. Ik denk dat dit inderdaad ook deels te verklaren is door misplaatste beleefdheid. Volgens mij zijn er in de bloggerwereld weinig mensen die waarde hechten aan ‘geachte heer’ en ‘u’. Ik krijg er zelf meestal al de kriebels van, al kan dat natuurlijk persoonlijk zijn. Het gaat hier waarschijnlijk om PR mensen die geen ervaring hebben binnen de Bloggerwereld.
@Sjef: titelatuur is me om het even. Als iemand begint met geachte heer mail ik meestal terug met beste en dan is het aan hen om de formaliteiten te laten vallen of niet. U of jij maakt me niet uit, op M! schrijven we altijd in jij, op HRlog schreven we vaak in de u variant (recruiters hechten daar meer waarde aan), maar niet altijd.
misplaatst beleefdheid? Nee, ik denk doorgaans dat het meer te maken heeft met de kwantiteitsparadox. Men benaderd nu 1.000 mensen met een persbericht in de hoop dat 10 het oppikken. Ze denken daarom dat je dus standaard 1% maar het bericht oppikt en gaan dus door met het zoeken van meer mensen. Terwijl als je een goede band met 25 bloggers hebt je ook met 25 mailtjes het aantal van 10 (of meer) kan bereiken. Alleen moet je er wel een band mee opbouwen. Je moet ze ook iets te bieden hebben.
Het benaderen van bloggers om andere redenen, zoals ik al zei, omdat je bijvoorbeeld iets van ze wilt weten, is een ander verhaal. Maar ook daar gaat het om een stukje geven en nemen. Iemand als Ronald van den Hoff (ook lezer op dit blog en blogger op molblog). Veel mensen doen van alles voor hem. Ik sprak laatst ook onbezoldigd op zijn event (één van de enige keren dat ik dat deed). Waarom? Omdat hij ook zomaar dingen voor mij doet (een zaaltje beschikbaar stellen voor een ronde tafel, etc) en omdat de opbrengst naar het goede doel gaat. Dan doe je dingen voor elkaar. Een win-win hoeft niet enkel te zitten in geld (bij mij juist niet).
Maar ik ga nu weer terug naar mijn mail. Ik zag net een introductie van een goede relatie erin zitten die begon met: ik sprak vanmorgen … interessante vrouw, moet je ook eens mee praten. Even een afspraak plannen dus, want als hij zegt dat het een interessant persoon is, is het dat.
Het spijt me dat ik het zeggen moet, maar ik vind het nogal een onsamenhangend betoog. Ik heb een aantal van artikelen van de schrijver van dit artikel gelezen. Nee niet alle tweeduizend. Maar wat gaaf dat je tweeduizend publicaties op je naam hebt. Na de tien die ik vluchtig gelezen heb mag mijn portie aan fikkie gegeven worden.
Een van de voorgaande reacties heeft het over ontbrekende letters. Wat ik jammerder vind is het ontbreken van logica.
Eén voorbeeld: in de inleiding schrijf je ‘En wat kunnen pr-mensen (en directeuren die bloggers willen benaderen) hier van leren’. Dus tips over het benaderen van bloggers.
De eerste daaropvolgende alinea begint met:”Laat ik beginnen te stellen dat dit een persoonlijk relaas is. Dat wil dus niet zeggen dat het voor alle bloggers geldt of dat dit algemene regels zijn. Ik geloof niet dat die er zijn, ik kan enkel aangeven hoe ik benaderd kan en wil worden en wat nu de punten zijn waarmee je aan ‘mijn goede’ kant komt.”
Dus alleen maar tips om in het juiste blaadje bij Bas te komen.
De wijze van schrijven die je hanteert suggereert dat ook jij in een ‘kwantiteitsparadox’ zit. Wellicht tien keer minder artikelen schrijven en tien keer langer over de inhoud nadenken.
@ Bas,
Je schrijft: “Het benaderen van bloggers om andere redenen, zoals ik al zei, omdat je bijvoorbeeld iets van ze wilt weten, is een ander verhaal. Maar ook daar gaat het om een stukje geven en nemen. Iemand als Ronald van den Hoff (ook lezer op dit blog en blogger op molblog). Veel mensen doen van alles voor hem. Ik sprak laatst ook onbezoldigd op zijn event (één van de enige keren dat ik dat deed). Waarom? Omdat hij ook zomaar dingen voor mij doet (een zaaltje beschikbaar stellen voor een ronde tafel, etc) en omdat de opbrengst naar het goede doel gaat. Dan doe je dingen voor elkaar. Een win-win hoeft niet enkel te zitten in geld (bij mij juist niet).”
Je hebt het dan toch gewoon over ‘netwerken’. En een onderdeel daarvan is het netwerken is iemand benadert. Maar ook werkt aan het verstevigen van een band, iets voor elkaar doet omdat je het de ander gunt. Terwijl ik dit schrijf, vraag ik me af of je titel wel juist is.
Groet,
Arnoud
@Reza, ik vind het jammer dat je het geen goed verhaal vind, maar er is helaas geen one size fits all en gelukkig krijg ik ook positieve reacties.
Wat de eerste regel betreft: ik kan enkel schrijven vanuit mezelf. De reacties hier geven al aan dat meerdere bloggers zo benaderd wensen te worden. Maar het zal zeker niet voor allemaal gelden. Tja, als je zoekt naar een one size fits all (wat uit je reactie blijkt, het is niet enkel om een goed blaadje te komen bij Bas, maar bij meer bloggers, alleen niet alle), dan snap je de nieuwe wereld denk ik niet.
@Arnoud: de reactie is een vervolg of aanvulling op het artikel. Het artikel klopt dus wel, de discussie raakt enkel ‘off track’ hier. Maar je hebt gelijk dat het ook gaat om netwerken, dat is de vervolgstap doorgaans.
@Bas: Jij zegt in de eerste alinea van je betoog dat je tips hebt voor directeuren die bloggers willen benaderen. Ik niet.
Met het vooropstellen van de persoonlijke relatie lijkt de objectiviteit van de mening van de blogger heel ver te zoeken te zijn. Bij jouw bijdragen aan de digitale wereld is dat wel helder, maar bij de meningen van mensen die ertoe doen is dat veel minder het geval. De inhoud gaat bij hen voor de relatie.
Het feit dat jij soms wat onpersoonlijk benaderd wordt heeft wellicht te maken dat jouw statuur als blogger nog niet zo hoog wordt aangeslagen als je zelf denkt. Maar niets om je druk over te maken. Zolang je het zelf maar leuk vind.
@Reza: ik denk dat je het niet helemaal begrijpt. Ik heb tips, die staan in het stuk. Ik zeg alleen dat het niet geld voor alle bloggers, wat niet wil zeggen dat het enkel voor mij telt. Ik zeg dat dit een persoonlijk relaas is, wat wederom niet wil zeggen dat het enkel voor mij telt, maar ook zeker niet voor iedereen.
Ik denk dat je veronderstelling dat relatie minder belangrijk is dan inhoud bij veel bloggers een verkeerde is. Maar dat als je hiermee stelt dat de inhoud mij koud laat je in zijn geheel niet begrepen hebt waar het om gaat.
Natuurlijk is de inhoud van belang, maar je moet eerst zorgen dat iemand voldoende interesse in je heeft om naar je inhoud te kijken. Nu weet ik niet wat jouw vak is, aangezien je niet het respect hebt een URL onder je naam te zetten, maar ik ben redelijk druk, net als de meeste bloggers. Het aantal persberichten (waarvan de meerderheid waardeloos is), is overweldigend. Dus lees je enkel van die mensen die je vertrouwt (en voor contacten aangaan is dat ook zo). Daarna oordeel je op de inhoud. Ik denk dat dat voor bijna elke (actieve en interessante) blogger geld.
Verder heb ik geen illusies over mijn status, maar ik wil er wel lol in houden (en SPAM vind ik niet lollig).
@Reza Ik ben het meer dan roerend met je eens; met subjectieve belevingen als objectieve waarheden te verkondigen, val je vroeg of laat door de mand. Overigens stoor ik me mateloos aan het verkeerde gebruik van d’s, t’s en dt’s in sommige artikelen en reacties. Wellicht is het voor sommige mensen goed om eens niet te grijpen naar vakliteratuur, maar naar een basishandboek spelling en grammatica.
Het valt me op dat Bas met enige regelmaat onheus bejegent word. Dat vind ik onplezierig, ik heb zelf ook familieleden die last hebben van ernstige dyslexie. Dat is erg vervellend en de speling controle haalt zelden ale vouten eriut.
@johan: dank je voor je steun, ben niet dyslextisch, interesseer me alleen totaal hier niet in en negeer het dus maar gewoon. Zoals een goede vriend van me n.a.v. dit stuk gisteren zei: Vorm is het enige wapen tegen onzekerheid. Als een stuk leesbaar is, is het genoeg voor mij. Als je perfect spelling wil, koop dan vooral een blad geschreven door neerlandici en neem genoegen met 50% van de inhoudelijke kwaliteit. Voor veel mensen meer dan genoeg.
@allen,
Wat met de geïnteresseerden die gefascineerd zijn door het medium en hun eerste voorzichtige stapjes zetten, verdienen zij dan geen kans? Een vraag verdient altijd een antwoord, en wie zich profileert als ‘deskundige’ moet niet arrogant gaan doen omdat iemand het ‘lef’ heeft om een mail te sturen of een vraag te stellen waarmee hij/zij een introductie zoekt, op welke manier dat dan ook gebeurt.
Eerlijk gezegd zijn de ‘richtlijnen’ nogal dubbel, het ene ogenblik kan een mail wel, op het andere ogenblik is het ‘spam’.
Geef misschien eens enkele duidelijke, gefundeerde richtlijnen over hoe een benadering van bloggers al dan niet aanvaard wordt, of schrijf een ‘etiquette voor bedrijven en persmensen’ naar aanleiding van een diepgaander onderzoek ipv een persoonlijke mening die overkomt (met de nadruk op ‘overkomt’) als die van een koning die blijkbaar graag een ja-knikkende hofhouding rond zich schaart.
Zijn persberichten dan echt onderhevig aan de willekeur van ‘introducties’, het ‘persoonlijk maken’ (hoe doe je dat als je iemand niet kent?) en ‘vermeldingen van wat er voor mij inzit’?
Als dat laatste het geval is kan er geen probleem zijn, want daar heb ik een goed antwoord op: ‘relevante content is wat er voor de blogger inzit!’
@Bo: weet je wat nu het heerlijke is? Dat sinds dit artikel ik regelmatig benaderd wordt door mensen die beginnen met ‘ik heb getwijfelt, maar wil je nu toch benaderen’ en men is ineens relevant en persoonlijk geworden.
Waar jij naar streeft met etiquette is een one size fits all en dat bestaat niet. Streven naar etiquette of richtlijnen wordt gedaan enkel door mensen met een gebrek aan creativiteit. Die hebben behoefte aan houvast, want anders weet ik het niet meer. Heel eerlijk: dan zit je met PR en marketing in het verkeerde vak, tenminste, wat mij betreft.
Het is leuk dat je meteen stelt dat ik ja knikkers zoek, want niets is minder waar. Ik zoek wel mensen met respect, mensen die het ‘lef’ hebben zich bekend te maken en niet anoniem posten. Maar ook mensen die het respect hebben te lezen en daarop in te gaan. Hetzij door het eens te zijn, hetzij juist door kritiek te leveren. Maar dan wel inhoudelijk en gefundeerd.
Elk persbericht is volledig onderhevig aan willekeur, dat is het altijd geweest en zal het altijd zijn. Je vraagt je af hoe je iets persoonlijk kan maken als je iemand niet kent? Nou, door te lezen wat hij al geschreven heeft bijvoorbeeld. Door daar tijd en energie in te investeren en daarop in te gaan. Ik heb vanmorgen een bijzonder enerverend gesprek gehad met iemand die mij ‘zomaar’ benaderde, maar wel nadat hij zich online al wat in me verdiept had.
– Geen ‘one size fits all’, wel een algemene richtlijn. Dat zijn twee verschillende zaken, want iemand met een beetje verstand en creativiteit zal altijd, maar dan ook altijd, boven de middenmoot uitstijgen. Wie durft zeggen hoe het niét moet, kan maar beter zo correct zijn om er een alternatief voor in de plaats te zetten dat beter is.
– Mensen die ‘getwijfelt’ hebben zijn zeker en vast niet geschikt voor het mailen van persbrieven.
– Respect…dat moet je verdienen!
– Meermaals reageren op ‘anoniem’ posten is in dit medialandschap wel wat vergezocht. Zowel Reza als ik worden daarop aangesproken. Ik ben benieuwd of dat ook zo zou zijn mocht ik vol lof over dit artikel geschreven hebben.
– ‘Inhoudelijk en gefundeerd’, dat is wel heel erg relatief (of jij het nu gebruikt, of ik).
– Lezen wat er reeds geschreven werd, daar zit het hem nu juist: het is net omdat mensen lezen wat je schrijft dat je reacties krijgt, like it or not!
– Vreemd dat de eerste zin in mijn vorige post geen ‘antwoord verdient’…
– Toch veel succes gewenst met je blog!
Volgens mij is een algemene richtlijn altijd een one size fits all, anders heet het niet algemeen. En dat bestaat niet, heeft nooit bestaan, zal nooit bestaan, als je met mensen omgaat.
Overigens heb ik volgens mij heb ik ook goed aangegeven hoe het wel moet, tenminste, in mijn geval. En als je meerdere van dergelijke postings ook van anderen leest weet je dat dit voor velen zo is, maar niet voor iedereen inderdaad. Want er bestaat geen one size fits al, mensen zijn nu eenmaal anders. De één blogt en gaat voor inhoud, de ander heeft spelling hoog zitten en reaguurt (ja, dat is een opzettelijke woordspeling) anoniem.
Respect moet je inderdaad verdienen. En ondanks dat je mij nog steeds onrespectvol bejegend, aangeeft dat te weten, reageer ik toch nog. Helaas schijn je me niet hetzelfde respect te willen tonen, dat is dan spijtig inderdaad.
Veel succes met het zoeken naar een algemene richtlijn 🙂
Hallo,
Ik ben een student van het ROC in Eindhoven. En ik onderzoek hoe een bedrijf het beste een blogger kan benaderen. Ik heb dus heel veel aan dit artiekel! Maar nu vroeg ik me af hoeveel het kost om samen te werken met een blogger als bedrijf. Kunt u mij daarbij helpen??
Groeten,
Mara
Gerelateerde artikelen
Marketingfacts. Elke dag vers. Mis niks!
Marketingfacts. Elke dag vers. Mis niks!