Worden mijn artikelen wel gelezen?

Daar waar de meeste bloggers heel precies weten hoe vaak een bericht is opgevraagd, hoe vaak er is doorgeklikt en hoeveel lezers er op hebben gereageerd, ligt dat in de offline wereld toch iets anders.

http://www.fd.nl/ShowKrantArtikel.asp?Context=N%7C1%7CX%7C1Bert&KrantArtikelId=545697&MarkupExpression=1Bert

BERT VAN DIJK

www.fd.nl/frontrunner

Via:

http://www.villamedia.nl/n/

Het is een vraag die de schrijvende journalisten zichzelf maar zelden stellen. Worden mijn artikelen wel gelezen? In een economie waar de populariteit van alles wordt gemeten – van verkochte dvd’s, cd’s, televisieprogramma’s, internetbezoek, downloads – is de geschreven journalistiek een opvallende omissie. De oplages zijn bekend, maar de ‘pageviews’ van de analoge afzonderlijke kranten- of tijdschriftartikelen worden gek genoeg nergens vastgelegd.

Het idee dat de redactie van de krant of tijdschrift een journalistieke taak heeft om zelf te selecteren wat zij haar publiek voorschotelt, ongeacht diens voorkeur, overheerst kennelijk nog steeds. Ook is het generieke karakter van het artikel niet altijd direct te koppelen aan de journalist. De schrijvende journalistiek wil zich bovendien verre houden van de dwingende greep van de kijkcijfers. Als de mate van populariteit gaat bepalen wat wordt geschreven, is het snel gedaan met het objectieve karakter van de journalistiek, zo is de vrees.

De vraag is hoe lang die strategie is vol te houden in een tijdperk waar de consument op elk terrein à la carte bediend wenst te worden. Niemand leest de krant van voor tot achter. Hele bijlages verdwijnen ongelezen bij het oud papier.

Abonneecijfers dalen mede daardoor al jaren. Uitgevers luisteren logischerwijs steeds meer naar de adverteerder. Maar door de dalende oplages en de exponentiële groei van nieuwe media (weblogs, internettitels, podcasts, tv, videospelletjes, narowcasting) om op te adverteren én het vermogen om daarmee effectiever lucratieve niches te bereiken dreigt de interesse van de adverteerder voor het traditionele massamedium snel weg te ebben.

Op zoek dus naar alternatieve businessmodellen. Het ontbundelen van de artikelen in een krant en het vervolgens apart verkopen van artikelen op het web zou uitgevers wellicht kunnen redden. Een belangrijk obstakel tot nu toe is een betrouwbaar en eenvoudig betalingssysteem. Je wilt niet bij elke artikel eerst door een woud aan formulieren voordat je toegang tot het gevraagde artikel krijgt. Één klik, meer niet. Wie ooit een liedje op deze manier heeft gekocht via iTunes begrijpt hoe verleidelijk zo’n systeem kan zijn.

Nu Google vorige week de internetkassa Checkout heeft gelanceerd, moet blijken hoe snel de markt voor microbetalingen zich ontwikkelt. De potentie is groot. Iedereen die wat wil verkopen, hoeft niet langer zelf een betalingssysteem te ontwikkelen, maar kan meteen aan de slag (voorlopig alleen in de VS).

Google mikt op het ‘long tail’-effect. Dat is het idee dat de grootste omzet wordt behaald door producten die slechts enkele keren worden verkocht. Waar in de fysieke wereld vanwege de kosten alleen plaats op de schappen is voor die producten die het best verkopen, geldt die distributieregel online niet. Het succes van Amazon, Google, Ebay en iTunes is daarop gestoeld. Waarom zou dat niet in de media kunnen? Journalisten die bang zijn dat hun stukjes nauwelijks worden gekocht, hoeven niet te wanhopen. Het mooie van internet is dat zelfs de kleinste niche lucratief kan zijn.