Economisch weerbericht (129): Krantenoorlog (voor Matthijs)

Pas als de laatste voetbalvrouw uit de P.C. Hooftstraat is verdwenen en de prijzen er weer normaal zijn, wordt de P.C. Hooftprijs weer zoals hij ooit bedoeld was. Zo moet H.J.A. Hofland er wel tegenaan kijken, gewend als hij is, om buiten elk redelijk verband om, zijn kaf van zijn koren te scheiden. De Groene Amsterdammer maakt er goede sier mee. Op de website loopt momenteel een opmerkelijke campagne, waarin P.C. Hooftprijswinnaar Hofland het woord heeft. Hij zet bloggers weg als mensen die niks met kranten hebben. Terwijl die dweilen nota bene bloggers en reaguurders proberen te paaien met steeds meer divertimento in allerlei bijlagen. Het vermaak verstikt de informatie en doortimmerde opinie. Pas als je alle bijlagen weggooit, houd je een fatsoenlijke krant over. Dan heb je eigenlijk precies De Groene te pakken: een pretentieloos weekblad, precies zoals de krant ooit was bedoeld.

Deze boodschap, onder de kop NRC/Local Heroes aanwezig op http://www.groene.nl/nrc, is tevens goede reclame voor het dagblad. We hebben een degelijke krant – met zelfs een traditionele grumpy old man – plus een groot aantal smakelijke bjlagen. Dat is wat de NRC-marketeers er indirect mee zouden communiceren naar nieuwe lezers.

Hofland is een boegbeeld van beide publicaties: van het weekblad zowel als het dagblad. Wat concreet de denunciatie betreft van bloggers en promiscue kranten, hebben we het hier over de persoonlijke visie van een 83-jarige uit december 2009, die tien jaar eerder door collega’s werd uitgeroepen tot Journalist van de 20ste Eeuw. Zo is het hooguit en we hoeven natuurlijk niet verder tegen zijn opvatting in te argumenteren.

Onderhuids is er natuurlijk veel meer aan de hand. Anno 2011 zijn we getuige van hoe De Groene abonnees probeert af te snoepen van de NRC/nieuwe formule. Lees maar mee:

NRC H.

Economie

Morgen zeg ik mijn abonnement op. Telefonisch, want per internet kan niet. Het zeurt al een tijdje, maar gewoonte – u weet wel: de avondkrant die, onder het genot van een glaasje wijn, de overgang tussen werk en thuis markeert – heeft me er tot nog toe van weerhouden.

Kranten met divertimento deugen niet – zeker niet in een nieuwe formule – en bloggers en reaguurders al helemaal niet. Maar wat zijn tegenwoordig nou de echte verschillen tussen kwaliteitskranten en -weekbladen? Het beste kun je misschien kijken naar hoe ze reageren op een vanuit hun optiek voorkeursneutraal geschrift, waar ze allemaal op hun manier warm voor lopen. Dat is Marian Donners roman over de blije hoer Lily. We zien daar het volgende beeld:

De Groene: doldriest, spetterend

NRC: ambitieus, slim

Vrij Nederland: grappig, beeldend

de Volkskrant: ontroerend, indrukwekkend

Onder het motto “aan adjectieven in recensies herkent men het blad” mag u zelf bepalen waar u zich thuisvoelt. Mij valt hier onmiddellijk één ding aan op. Laten we die ideale mix van al deze kwalificaties nu gewoon standaard aantreffen in de bijdragen van de betere bloggers en reaguurders. In zijn tijd bij Marketingfacts was @mgvandenbroek er zo eentje. Hopelijk verandert hij niet te veel!