Arjen Lubach

Waarschijnlijk ben ik niet de enige vakgenoot die met een plaatsvervangend gevoel van schaamte zat te kijken naar de uitzending van Zondag met Lubach van 15 december, waarin Arjen Lubach de campagnes van de Nederlandse Loterij zo ongeveer bij de enkels afzaagde. Extra pijnlijk omdat de glitters van de Effie-uitreiking nog in de coulissen van het Concertgebouw liggen en de bekendmaking van de Adverteerder van het Jaar uitgebreid werd meegenomen in het item. 

Ja hoor, hij heeft het weer voor elkaar. Heel Nederland praatte maandagochtend bij de koffieautomaat over rekeningrijden. En wie dat niet deed, hoorde wel in de auto na de fileberichten dat deze file in stand wordt gehouden door de Nederlandse regering. En dan hebben we het nog niet eens over de maatschappelijke onrust over kernenergie, de 300.000 handtekeningen voor het sleepwet-referendum of over de carrière van Glennis Grace. Jazeker, ik ga het hebben over Arjen Lubach en het kijkcijferkanon 'Zondag met Lubach'.

Een veel gebruikte theorie in de politieke communicatie is ‘agenda-setting’. Al in 1963 schreef Bernard Cohen: "The press may not be successful much of the time in telling people what to think, but it is stunningly successful in telling its readers what to think about." Kortom, het blijft nog altijd onduidelijk hoezeer de media de gedachte van het publiek kunnen veranderen, maar het lijkt wel degelijk te bepalen waar de gedachten van het publiek naar uit gaan.

Afgelopen dinsdag vond de vierde editie plaats van DYTG Industry (DYTG staat voor Dutch YouTube Gathering), het zakelijke online-video-event van Nederland. Een dag gevuld met youtubers, vloggers en mensen uit het vak en het bedrijfsleven. Een ding werd duidelijk: wij - maar vooral jongeren - kijken nieuws en content waar en wanneer we willen, via verschillende social middelen, overal en altijd. Tijdens het event gaven meerdere mensen en organisaties aan hoe zij inspelen op dit fenomeen.