Bas van de Haterd

Donderdag 28 februari vond het congres Best of Digital Marketing Worldwide 2013 plaats in Amsterdam. Een unieke opzet waarbij Mike Berry, een Britse advertising consultant, een hele reeks cases bespreekt die internationaal prijzen hebben gewonnen. Maar, zoals hij zelf zegt, veel van de campagnes die prijzen winnen zijn totaal niet rendabel. Mike heeft meer dan 200 winnaars van de verschillende prijzenfestivals geïnterviewd en naar hun resultaten gevraagd en op basis daarvan een selectie gemaakt. Of de cijfers altijd kloppen is natuurlijk de vraag, daarover later meer. Het was een interessante opzet om dit te presenteren en de cases kwamen hierdoor in hoog tempo langs. Veel informatie en geen extreem positieve verhalen, maar in een korte periode (15 tot 20 minuten per case) een kritische analyse en de cijfers die men had gekregen van de organisatie of het bureau. In de komende dagen zal ik 5 cases met jullie delen, vandaag de eerste: Compare the Meerkat.

Op 28 februari presenteert Mike Berry 16 award winning internationale marketingcases op The Best of Global Digital Marketing. Een van de cases die aan bod komen op dit event is die van Virgin Money. Ik sprak met hem over deze case. Is Virgin Money een succes? En waarom is het een succes? Hoe heeft Virgin Money het voor elkaar gekregen? 

Een jaar of vijf geleden zat ik in een gesprek met een reclamebureau waarbij de directeur me zei: “Het is best zwaar voor ons bureaus. Ik word tegenwoordig beconcurreerd door van die vage samenwerkingen. Dat is dan een student of net afgestudeerde van de kunstacademie, die heeft een Braziliaanse front end-developer, een Indiase back end-developer en een Russische grafisch ontwerper en kan voor 25% van mijn kosten iets maken dat net zo goed is”. Toen ik mijn nieuwe boek (R)evolutie van werk schreef, is dit gesprek regelmatig in mijn hoofd teruggekomen. Ik beschrijf in dit boek verschillende nieuwe manieren van organiseren, maar hoe gaat dat effect hebben op de reclamebranche?

Zoals elk jaar vraag ik een serie Trendwatchers om hun voorspellingen voor het nieuwe jaar. De befaamde lijstjes waar iedereen een hekel aan heeft, want kortetermijn-voorspellingen en langetermijntrends gaan niet altijd hand in hand. Toch is het weer gelukt een aantal zo ver te krijgen deze in te dienen. De voorspellingen van 2012 waren het beste gedaan door Adjiedj Bakas, Christine Boland en Andrea Wiegman. Adjiedj was ook in 2012 (zie hier de trends en hier de evalutie) en in 2011 (trends en evaluatie) al de beste voorspeller. In 2011 deelde hij deze eer met Richard Lamb. Dus wat zeggen de dames en heren voor 2013? 

Eind 2011 vroeg ik een aantal trendwatchers hun voorspellingen voor 2012. Net als in 2010 (zie hier de trends en hier de evalutie) en in 2011 (trends en evaluatie) evalueer ik dit uiteraard. Het jaar zit er nog niet helemaal op, maar toch ver genoeg dat het me zou verbazen als er nog hele schokkende dingen gaan gebeuren die deze evaluatie onbruikbaar maken. Mocht dat wel zo zijn, rectificeer ik dat natuurlijk meteen. Bij deze dus de vraag: weet Adjiedj Bakas voor de derde keer op rij het meeste goed te voorspellen? Voor de goede orde: alle andere trendwatchers deden in eerdere jaren niet mee (omdat ik ze destijds niet gevraagd had), dus hij neemt het op tegen verse concurrentie. 

Vanuit Digitaal-Werven hebben we dit jaar onderzoek gedaan naar de aanwezigheid van organisaties op social media, alsmede hun reacties op vragen via deze kanalen. Het onderzoek is gedaan onder meer dan 400 organisaties in Nederland, waarbij serieuze vragen zijn gesteld die een kandidaat zou kunnen stellen in de zoektocht naar een baan. Hierbij valt te denken aan vragen als 'Hoe is het om als vrouw bij dit bedrijf te werken, het lijkt me nogal een mannencultuur?' (bij b.v. accountancy en ICT bedrijven) of 'Ik hoor dat bouwbedrijven het zwaar hebben in de crisis, zoeken jullie nog wel echt mensen?' of gewoon 'Hoe lang duurt het normaal voor ik een reactie heb op mijn sollicitatie?'

Al eerder schreef ik over enkele pareltjes die uit dit onderzoek naar voren kwamen. Op 2 oktober presteren we alle cijfers over het onderzoek, maar nu vast een inkijkje in de cijfers over de aanwezigheid op social media en de reactietijd op een vraag.

In 2008 (!!!) schreef ik een artikel: recruitmentkansen voor bureaunetwerken. De korte samenvatting hiervan is dat de mediabureaus veel kansen laten liggen op het gebied van werving in een markt (online marketing) waar goede kandidaten schaars zijn. Dit uit zich met name in het feit dat er geen gezamelijke recruitmentsite is met alle vacatures bij de verschillende bureaus. Waarom zit je in een netwerk als je niet (ook) samenwerkt? Voor de goede orde: ik wil niet zeggen dat je de werving moet centraliseren (zeker niet), maar wel dat je binnen een bedrijf moet samenwerken.

Het is inmiddels 2012 en voor de zesde keer ben ik bezig met het Digitaal-Werven onderzoek. Vanuit Digitaal-Werven onderzoeken we de digitale sollicitatie-ervaring en bekijken we dus de verschillende websites van 450 grote werkgevers in Nederland. Daarbij staan standaard ook de bureaunetwerken, maar vier jaar na de eerste post is er nog niets veranderd: de bureaunetwerken lijken hun eigen werving nog steeds niet serieus te nemen. 

Vorige week had ik een interessant gesprek met Marco Derksen onder andere over sollicitatiegesprekken. Hoe voorkom je nu een bad hire? Nu denk ik zelf dat een sollicitatiegesprek per definitie geen goede indicator is, maar de benodigde technologie (hersenscans en zo) staat op dat gebied nog in de kinderschoenen. Tot die tijd doen we het met de gesprekken, maar hoe kan je dat nu beter doen. We hadden het, aangezien dat 'onze business' is, vooral ook over communitymanagers en we hebben bij Marketingfacts natuurlijk recentelijk Bram Koster in die functie aangenomen. Marco gaf aan dat hij met iedereen gesproken had binnen de organisatie, waarop ik vroeg: wie van de bloggers hebben het gesprek gedaan? En toen viel het even stil. De community, de groep die Bram moet 'managen', was niet betrokken geweest bij het sollicitatie-proces...