Douwe Anema

Een aantal jaar geleden bevond ik mij van 9 tot 5 in een enorm kantoorpand in de randstad. Omringd door duizend collega’s verdeeld over negentien verdiepingen. Maar een andere aanwezigheid hield mij het meest in zijn greep. Het fenomeen waar ik hier voor de eerste keer in mijn leven kennis mee maakte deed mijn wenkbrauwen fronsen. "Ze spreken hier gewoon een andere taal", dacht ik. Een soort verbastering van wat ooit deel uitmaakte van normale conversaties. Of nou ja, verpaupering als je het mij vraagt. Maar waarom voeren we toch massaal dit kantoorjargon? Is deze 'vernieuwing' van woorden echt beter?

"Wat een held!", "Serieus? Wat een man." Zomaar een greep uit de reacties die bij mij op kantoor te horen waren toen we laatst naar een nieuwsbericht over Zlatan Ibrahimovic keken. In het bericht is een paginagrote advertentie uit de LA Times te zien, waarin hij zijn komst naar Los Angeles Galaxy bevestigt. Zijn boodschap was simpel: "Dear Los Angeles, You’re welcome."

Je komt ze overal tegen: in reclames, op websites, in folders, maar vooral op social media - de woordgrap. Ze vliegen je letterlijk om je oren, de één nog genialer dan de ander. De ander nog flauwer dan die ervoor. Je brult het als consument niet uit van het lachen, maar een kleine krulling in je mondhoek is genoeg. Waarom zijn we zo onder de indruk van woordgrappen en metaforen?