Yoshi Tuk

Televisiecommercials zijn er in allerlei soorten en maten. Regelmatig valt mijn mond echter open van het grote verschil in kwaliteit. Op een gemiddelde avond beeldbuis kun je binnen de minuut van een prachtige commercial in een nagesynchroniseerde verkoop van vaginale schimmelcreme belanden. Ik behoor wellicht niet tot de doelgroep, maar ook als buitenstaander kan ik me zo voorstellen dat het mediabudget van deze organisatie als weggegooid geld valt te bestempelen. Je vraagt je als kijker oprecht af wat de betrokken partijen bezielt.

Ongeveer een week voor de verkiezingen ontstond er hier op Marketingfacts een kleine discussie naar aanleiding van de blogpost Buzzmonitoring? Cut the crap!. In het door Steven Jongeneel geschreven artikel werden belangrijke kanttekeningen geplaatst bij de vele duidingen van politieke buzz en sentiment. Met name het positioneren van deze data als onderzoeksresultaten en het klakkeloos overnemen ervan door de traditionele media haalde hij aan. Een interessante ontwikkeling volgde op de verkiezingsavond zelf.

Hoe gebruikelijk de peilingen en de nieuwerwetse online voorspellingen ook zijn, er blijven zaken die niet of moeilijk te meten zijn. Zijn deze hoeveelheden sociale data wel te duiden? Geeft een sentimentanalyse een goed beeld van de stemming in het land? Is hierin nog onderscheid te maken tussen handmatige en automatische analyse? En, hoe zullen sentimentanalyses zich in de toekomst gaan ontwikkelen? Door mijn eigen verleden bij een monitoringpartij was ik benieuwd naar de visie van de verschillende (andere) partijen. Wat zijn overeenkomsten en waarin verschillen zij van elkaar? Ik vroeg het Buzzcapture, Finchline, Teezir en Tracebuzz. Coosto was niet in de gelegenheid inhoudelijk te reageren. Martijn Kriens (Upstream) heeft met hen de afgelopen tijd politiek onderzoek gedaan en komt wel aan het woord.

Politikos ofwel de burger betreffend. Het is het oud Griekse woord dat ons binnenkort massaal het rode potlood doet grijpen. Zo’n 75% van het land ziet het als zijn of haar recht en plicht de stem te laten gelden. De macht aan het volk, zoals de etymologie van het woord democratie ons leert. Een duizenden jaren oude staatsvorm waarin gelijkheid en vrijheid centraal staan. En toch, iedereen is zich bewust van het feit dat een democratie als de onze een van de betere van de slechtste systemen is. Niet voor niets stemmen ruim een miljoen jonge mensen niet. Om ook deze mensen te betrekken, en met name stemmen te winnen, verandert politiek. Nieuwe gezichten worden ingezet, taalgebruik verandert en politici gaan meer de straat op. Is dit voldoende om de snel veranderende buitenwereld bij te houden?

Als programmamaker hoop je te scoren. Het programma dat je maakt, trekt kijkers en deze kijkers beoordelen het programma positief. Zo zullen ook de makers van NOS London Late Night met hun vak bezig zijn. Een kwalitatieve talkshow waarin de olympische dag wordt besproken, dat is wat zij trachten te maken. Halverwege de Spelen lijkt dit deels ook gelukt te zijn. Waar Mart Smeets gister 1,6 miljoen kijkers kon boeien, wisten slechts enkele honderdduizenden kijkers RTL te vinden. Op het eerste gezicht een geslaagd programma. Wat te doen als de toon verandert?

Je staat er niet zo bij stil, maar door dure marketingcampagnes is het niet meer dan normaal dat je flesjes water van Spa, Perrier of Evian koopt. Met een water drinkende inktvis probeert men ons te overtuigen en merkbeleving bij te brengen. In de horeca, maar ook onderweg schaf je voor een paar euro een wegwerpflesje aan als dorstlesser. Dat terwijl je in ons land uitstekend kraanwater hebt. Lekker, honderden malen goedkoper en vooral duurzaam. Met 'krnwtr' gaan ze bij WeTapWater de strijd aan met bronwaterproducenten. Een strijd tegen de wegwerpcultuur, een strijd tussen David en Goliath.

Nieuwe sociale netwerken bekijk ik altijd met gemengde gevoelens. Aan de ene kant zijn ze reuze interessant en worden er wellicht nieuwe mogelijkheden geboden. Aan de andere kant plaats ik direct vraagtekens: is het werkelijk vernieuwend of zal het na een hype een stille dood sterven? Zo schreef ik vorige zomer nog over Google+, in potentie een netwerk met grootse mogelijkheden, waar we tot op heden nog maar weinig van zien. En toen was daar ineens Pinterest. Pinterest, was dat ook niet iets met sociaal delen? Een kleine “wat & hoe”.

Congressen en sprekers over social media zijn de laatste jaren als paddenstoelen uit de grond geschoten. De een is interessanter dan de ander, maar wat me met name opvalt, is de focus van deze bijeenkomsten. Aan de ene kant worden we ervan overtuigd dat we in een network society leven, consumenten zich online verenigen en organisaties deel moeten nemen aan het gesprek. Waar de consument is, daar hoor ook jij te zijn. Aan de andere kant vinden we de praktische benadering terug met plannen, gekozen aanpak en opgedane ervaringen. Voor een deel borstklopperij, maar zeker ook om ons te inspireren. Ook wij moeten ons verdiepen in de mogelijkheden die worden geboden door nieuwe technieken. Vooruitgang, wie wil dat nou niet?

Gelukkig zijn er ook sprekers die ons wijzen op de technische én maatschappelijke veranderingen. Zo ook keynote speaker Alan Moore op het Social Media Congres 2012.