Yvonne van Bokhoven

In de sportwereld zijn ze al in de ban. De walk-on girls bij darten, de ronde missen bij de wielersport (Amstel Gold Race en de Ronde van Spanje), en de pitspoezen bij de Formule 1 zijn afgeschaft. Vrouwen mogen niet langer puur als lustobject neergezet worden. Een goede ontwikkeling. Maar dit opent een lastige discussie want wanneer ben je een lustobject? En wat vinden vrouwen er zelf van? 

Mag een bedrijf moedwillig journalisten voorliegen of zijn redacties te lui om het nieuws te controleren voordat ze het publiceren? Dat is waar het bij iedere PR-stunt tegenwoordig om lijkt te draaien, maar eigenlijk zijn dat de verkeerde vragen.

Hoewel je als bedrijf veel aandacht genereert, heeft het ook een negatieve invloed op de relatie met journalisten. De vraag die je dus bij iedere PR-stunt zou moeten stellen: welke strategie hanteer je om bekendheid te genereren en is een hoax het perfecte middel daarvoor?

Wat hebben Donald Trump en Kanye West met elkaar gemeen, behalve een mooie vrouw aan hun zijde? De presidentskandidaat en rapper zijn beroemd geworden door zowel hun grote schare fans als haters, waardoor de media berichten over elke scheet die ze laten. Maar de belangrijkste overeenkomst is nog wel hun explosieve manier van communiceren.

PR is een prachtig instrument en één van de meest effectieve manieren om je als bedrijf te onderscheiden in de markt. Redactionele aandacht is effectiever dan advertenties, je wordt als bedrijf serieus genomen en zet jezelf op de kaart. Toch kom ik regelmatig marketingmanagers tegen die teleurgesteld zijn in PR. Het is niet het wondermiddel gebleken waar ze naar op zoek waren en de investering in een bureau of campagne heeft zich niet terugbetaald.

Het nieuwe online speelveld heeft niet alleen de manier van werken op de marketing afdeling en binnen organisaties veranderd, ook oude vertrouwde structuren en functietitels zijn op de tocht komen te staan. Hadden we eerst nog een duidelijke verdeling met een afdeling marketing met een marketing manager, en een afdeling communicatie/voorlichting/PR, met bijpassend management, nu is er een wildgroei aan nieuwe zelfbedachte functietitels bijgekomen. Een zoekopdracht op Monsterboard levert een mooie bloemlezing op. Bedrijven zoeken een Social Media & Online Marketeer, een Content Marketeer Social Media, Community Manager,  Conversation Manager, Online Marketing Coördinator of (een hele mooie) een Office Medewerker met aandacht voor social media (betekent dit dat je mag Facebooken tijdens het werk?). Voor meer ludieke voorbeelden zie The 12 most ridiculous social media job titles

Wie dacht dat sociale media een uitdaging zijn in eigen land, moet eens over de landsgrenzen heen kijken. Social media biedt internationaal opererende organisaties de mogelijkheid direct inzicht te krijgen in wat hun klanten over de hele wereld willen. Zonder dure wereldwijde enquêtes en focusgroepen, kunnen organisaties nu relevante content aanbieden en snel inspelen op behoeften van belanghebbenden.

Uit onderzoek van HCL Technologies en LEWIS PR (mijn bedrijf) onder 2500 bedrijven in Groot-Brittannië, blijkt dat 48 procent hun medewerkers verbiedt gebruik te maken van social media als Twitter of Facebook. Hiervan zegt 45 procent dat angst voor reputatieschade de belangrijkste motivatie is voor het verbod. Eind vorig jaar kwamen er ook al dergelijke berichten uit Duitsland. Het Duitse zakenblad WirtschaftsWoche maakt melding dat grote bedrijven, als Porsche, Volkswagen en Commerzbank, Facebook, Twitter en andere sociale media hadden geblokkeerd.

Ik heb met PR-managers vaak de discussie over de waarde van online publicaties versus offline. Wat heeft meer waarde en waarom? Moeten we in de kranten en vakbladen komen of juist zoveel mogelijk op websites en weblogs? Een aantal jaren geleden werd een online publicatie nog in veel gevallen als inferieur gezien. Voor een groot aantal bedrijven moesten we de ratio offline/online publicaties bijhouden en als de balans over sloeg naar te veel online werden we hierop aangesproken. Online coverage werd onterecht als vluchtig gezien. Je kunt het niet vastpakken en ergens mee naar toe nemen. En het management vond het maar niks. De directeur moest immers wel met het hoofd in het FD staan, of in de vakblad dat door de branche wordt gelezen. Dat werd als echt resultaat gezien, die online artikeltjes waren niet veel soeps.