Willemijn Vader

Veel bedrijven krijgen inmiddels door dat social media niet meer kan worden genegeerd . Socialnomics heeft een zeer illustratieve video gemaakt over de noodzaak social media serieus te nemen. Al eerder is hierover op M! geschreven. De meest gestelde vraag van klanten is ‘Wat moeten wij met social media?’. Deze vraag wordt vaak direct opgevolgd door de vraag ‘Wat is de ROI van social media?’. Ook hierop heeft Socialnomics een sprekend antwoord geformuleerd met onderstaand filmpje:

Vorige week kopte Hubspot met de kop “Is PR dead”? Als je een marketeer bent, en je leest deze post omdat je getriggerd bent door de kop, dan weet je nu hoe ik mij voelde toen ik die kop las. En geef toe, er zijn net zo goed tal van marketingbureaus die de kracht van social media nog niet hebben ontdekt en in hun advies naar de klant nog steeds aan komen zetten met de traditionele folder of het spotje op de radio.

Betekent dit dat marketing ook al dood is? Of stervende? Volgens de argumentatie van de Hubspotters dus wel. Als we het hebben over social media en web 2.0 zijn ‘interactie’ en ‘relatie’ toch wel de sleutelwoorden. Als we het hebben over relatie in de marketingmix, dan is het juist PR waar dat het meeste in past. PR draait immers om Relations (met de pers net zo goed als met andere stakeholders) en Interaction. Als we het over push en pull hebben, dan zijn het juist de marketeers die het push principe hebben uitgevonden.

Kortom, het doodverklaren van PR kan alleen maar afkomstig zijn van een marketeer. PR leeft juist. Na jaren van stagnatie en beperkte innovatie, zijn de ontwikkelingen binnen de PR haast niet meer bij te benen. Alive and kicking!

Een heerlijke kijkavond voor de PR-professional, gisteravond. Alexander Pechtold liet een sterk staaltje PR zien en dat werd afgemaakt met de hilarische film Wag the Dog, over vernuftige spindoctoring. Sinds hij burgemeester werd van mijn stadje ben ik een fan van Alexander Pechtold. Hij verstaat het spel rond publiciteit zeer goed. Gisteravond vond ik hem briljant. Los van de inhoud, was zijn tactiek erg slim. Hij liet niet alleen zien dat hij erg goed kan omgaan met de pers, maar dat hij ook snapt hoe je media in kunt zetten om het beeld van het publiek te vormen.

De interviewstijl van Margriet van der Linden vind ik niet prettig, ze is te directief. Haar manier van vragen dwingt altijd tot een antwoord dat zij graag wil horen. En dat doet af aan de spontaniteit en nieuwsgierigheid waar dit programma om gaat. In tegenstelling tot andere zomergasten, kon Pechtold hier uitermate goed mee omgaan.

Ik sprak pas geleden met een bevriende journaliste, die ook blogt voor verschillende sites. Zij vertelde mij een verhaal dat een mooi voorbeeld is van de kracht van social media en hoe je als pr-persoon hier rekening mee moet houden. Ter leering ende vermaeck: een bedrijf (we noemen het Speelgoed NV) organiseerde een bijeenkomst voor journalisten en relaties, met een barbecue en een borrel en een lezing over reputatie en beeldvorming, “want het moet wel over werk gaan”. De PR-medewerkers van Speelgoed waren erg opgewonden over deze zomerborrel, die altijd mooi weer kende en een groeiend succes was.

Een handvol journalisten werd met open armen ontvangen en beschaafd ondervraagd over hun opdrachtgevers. Een van deze journalisten was een freelancer die niet direct over speelgoed schreef en evenmin voor door Speelgoed direct herkenbare media. Deze journalist was derhalve niet interessant voor de PR-mensen. Dat was jammer, want deze journalist (mijn vriendin) heeft wel een enorm netwerk waarin ze mensen vertelt over de PR-borrels die ze bijwoont en de mensen die ze heeft ontmoet.

Al een aantal jaar ben ik werkzaam als PR-consultant. De meest gehoorde klacht van journalisten is dat PR-bureaus bellen met de vraag “Heeft u mijn persbericht ontvangen? Gaat u er iets mee doen?” Les 1 voor alle nieuwe medewerkers is dan ook dat we niet nabellen op persberichten. PR is all about relations, en nabellen helpt niet mee in het onderhouden van je relatie met de journalist. Vind ik. Als ieder PR-bureau alles zou nabellen, komt de journalist niet meer aan zijn werk toe. Als het nieuws, in de ogen van de PR-persoon, écht relevant is voor een journalist, bel dan voorafgaand aan het versturen van het bericht met hem of haar. Bied eventueel de mogelijkheid om het nieuws als eerste te brengen. De rest volgt dan wel, of niet. Dat alles is natuurlijk afhankelijk van de inhoud, timing en geluk. Ja geluk is ook een belangrijke factor, soms zit iemand verlegen om content om dat laatste gaatje te vullen. En dan kun je van geluk spreken.

De laatste maanden heb ik steeds meer contact met bloggers. En wat schetst mijn verbazing. Ook zij klagen over PR-bureaus die meer en meer bellen met de vraag “Heeft u mijn persbericht ontvangen? Waarom doet u er niets mee?”. Voor de relaties met bloggers is het denk ik zo mogelijk nog een slechter idee. Zij willen helemaal niet benaderd worden over iets dat al naar de halve wereld is gestuurd. Ook hebben zij, in tegenstelling tot de meeste journalisten, geen dwingende noodzaak om objectief of volledig te zijn. Zij kunnen naar believen berichten wel of niet geschikt vinden, puur op basis van persoonlijke voor- of afkeuren. Zij bepalen al helemaal zelf wat voor hen relevant nieuws is en welk materiaal bruikbaar is en wat niet.

Op de kop af twee jaar geleden stond er op Marketingfacts al een erg goed verhaal van Caroline Korsten over PR 2.0 en hoe daar vanaf de traditionele PR te komen. Daarin geeft zij aan wat de overstap naar 2.0 zoal behelst en vraagt zij zich af hoeveel bedrijven al met social media releases werken en gericht één op één bloggers en andere influencers benaderen. Nu, twee jaar later, is die vraag nog steeds actueel, vrees ik. Zijn we eigenlijk wel opgeschoten?

Ik denk dat het net zo is als met de softwareversies waar de term 2.0 van is afgeleid: de stap van 1.0 naar 2.0 blijkt helemaal niet zo eenvoudig. Ik denk dat we op veel terreinen wat PR betreft namelijk nog niet veel verder zijn dan versie 1.1 en misschien is dit cijfer ook wel een goede weergave van het gemiddelde. Natuurlijk, er zijn ongetwijfeld al organisaties die helemaal 2.0 zijn. Of misschien al 3.0, wie zal het zeggen? Maar het is wel een minderheid, denk ik. En wat heb je daaraan als je doelgroep zelf nog niet verder is dan 1.0? Aan wie ligt dat dan?